Γράφει ο Ευστάθιος Δαφνομήλης
Και τα δύο σύγχρονα, το ένα του 2009, αποδίδει την Μαρία Κάλλας μέσα από έναν "όγκο" σχεδόν ακατέργαστο, δυστυχώς πολύ υποτιμητικά για την κομψότητα της μεγάλης καλλιτέχνιδας.
Και αν κάποτε γεμίσαμε μοντέρνα αγάλματα με ενθουσιασμό ή αφέλεια για το αποκαλούμενο μοντέρνο, πλέον σήμερα θα έπρεπε να έχουμε αποκτήσει μια περισσότερο κριτική ματιά σε ό,τι αποκαλείται μοντέρνο, καθώς η εποχή της νιότης του μοντέρνου πέρασε και ο ενθουσιασμός πρέπει να αντικατασταθεί από ωριμότητα.
Ταιριάζει παντού το μοντέρνο; Είναι κατάλληλο για όλες τις περιπτώσεις και όλες τις συγκυρίες; ποια είναι άραγε η δική μας εθνική σφραγίδα στο μοντέρνο; υπάρχει εθνική σφραγίδα; Ή αποτελεί πλέον μια κοινή τυποποίηση διεθνοποιημένης τέχνης, την οποία μπορούμε να συναντήσουμε σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης και δεν εμφανίζει καμία ιδιαιτερότητα αντιπροσωπευτική του πολιτισμικού "εθνοχρώματός" μας;
Γιατί άραγε δεχόμαστε άλλο ένα μοντέρνο άγαλμα που πανθομολογουμένως δεν αποδίδει την τιμή που πρέπει στο πρόσωπο που αναπαριστά; Γιατί δεχόμαστε ένα τέτοιο άγαλμα να τοποθετηθεί δίπλα σε έναν χώρο με την δική του ξεχωριστή πολιτισμική βαρύτητα όπως είναι το Ηρώδειο και η Ακρόπολη;
Μήπως υπάρχει κάποιος σκοπός; Τα ερωτήματα πληθαίνουν. Ποια είναι η όψη της εν Ελλάδι τέχνης και του πολιτισμού από τότε που ανέλαβαν εξουσία οι αυλικοί της οικογένειας Μητσοτάκη που υπηρετούν την φιλελέ νεωτερικότητα και τον πολιτισμικό ξεπεσμό που πρεσβεύει η συγκεκαλυμμένη νεοαριστερά;
Είδαμε μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα την μνήμη της Μαρίας Κάλλας να σπιλώνεται από την "περφόρμανς" της Μαρίνας Αμπράμοβιτς, είδαμε εκθέσεις ντροπής και υποκουλτούρας, βλέπουμε τώρα το άγαλμα της Κάλλας να θυμίζει κάτι από αγαλματίδιο Όσκαρ με θέμα την Ιντιρα Γκάντι.
Η Κάλλας απετέλεσε μια νεότερη κορυφαία μορφή της Τέχνης, κρατώντας ψηλά την Ελλάδα μας. Είναι ένα πρόσωπο που δεν μπόρεσε να προσεγγίσει η νεοαριστερά όπως έχει κάνει με τόσους άλλους σύγχρονους καλλιτέχνες, συνεπώς, έπρεπε με έναν άλλο, πλάγιο τρόπο, να αφήσει επάνω της ένα αποτύπωμα.
Το άγαλμα επιλέχθηκε να τοποθετηθεί απέναντι από το Ηρώδειο, εκεί που κανείς θα περίμενε να δει ένα μαρμάρινο γλυπτό επιπέδου Χαλεπά, ή ένα ορειχάλκινο γλυπτό επιπέδου Γ. Βιτάλη (βλ. άγαλμα Θησέα στο Θησείο), βλέπει τώρα μια γυαλιστερή χάλκινη μάζα που μοιάζει να αναπαριστά κάποια ηθοποιό β' κατηγορίας του Μπόλυγουντ (ινδικό σινεμά).
Η πράξη αυτή δεν είναι μόνο προσβλητική για την μνήμη της εμβληματικής Ελληνίδας λυρικής αοιδού, αλλά και προς τον χώρο πέριξ της Ακροπόλεως που οφείλει να έχει ένα πολύ προσεκτικά επιλεγμένο ύφος, αντιπροσωπευτικό της Ιστορίας και του Πολιτισμού μας.
Η πράξη αυτή δεν θα ήταν υπερβολή κανείς να την εντάξει στο ρεύμα της ακύρωσης του πολιτισμού (cancel culture) που βιώνουμε, σε μια πιο ήπια μορφή που έχει στόχο την αποκαθήλωση του προσώπου με χρήση ενός τέτοιου αποτυχημένου αγάλματος υπό την αιγίδα της ψευτοκουλτουριάρικης ελίτ του τόπου.
