Της Αργυρώς (Ρίκας) Θωμάκου
″Φλόγα του Ταινάρου″
Αν ρωτούσαν τον κόσμο να πει κάποιες λέξεις – σύμβολα του Ισπανικού εμφυλίου, σίγουρα θα έλεγε το «No pasarán» και πιθανόν να θυμούνται την Dolores Ibárruri Gómez, την αποκαλούμενη Pasionaria. Ελάχιστοι θα ξέρουν ότι ο λαός της Μαδρίτης πανηγύριζε την ελευθερία του, φωνάζοντας: «Han Pasado» (Πέρασαν). Όπως ακόμα λιγότεροι θα ξέρουν ότι η Πασιονάρια μαζί με τον σφαγέα Λίστερ, τους σοβιετικούς συμβούλους της και όλη τη συμμορία των κομμουνιστών, που αιματοκύλισαν τρία χρόνια την Ισπανία, εγκατέλειψαν αεροπορικώς τη Μαδρίτη, 20 ημέρες πριν την είσοδο των Εθνικιστών. Επιβεβαιώνοντας για άλλη μια φορά τον Έζρα Πάουντ: «Αν δεν κάνεις θυσίες για τις Ιδέες σου, ή εσύ δεν αξίζεις ή οι Ιδέες σου». (σ.σ. Στην προκειμένη περίπτωση μάλλον ισχύουν και τα δύο). Η ιδεολογική επικράτηση της αριστεράς, σε διάφορους τομείς, όπως στην τέχνη και στην παιδεία, κατάφερε να σβήσει από τη μνήμη των πολλών την εποποιία του Αλκαζάρ. Αυτή τη χρυσή σελίδα των λαών που αγωνίζονται για την Ελευθερία και την Πατρίδα τους, θα προσπαθήσουμε να θυμίσουμε στις γραμμές που ακολουθούν.
Ανατολή του 20ού αιώνα. Η Ισπανία σε κατάσταση αποσύνθεσης, φυλλορροεί. Ανεξαρτητοποιούνται οι ισπανόφωνες αμερικανικές δημοκρατίες. Αποσχιστικές τάσεις των Βάσκων και της Καταλωνίας. Οικονομική δυσπραγία. Το 1923 αναλαμβάνει τη διοίκηση ο Στρατηγός Δον Μιγκέλ Πρίμο Ντε Ριβέρα. Συγκρατεί προσωρινά την καταστροφική πορεία της Ισπανίας και βάζει τάξη στα οικονομικά της. Το 1930 ο Στρατηγός παραιτείται. Εγκαθιδρύεται δημοκρατία. Η Ισπανία είναι ένα καζάνι που βράζει. Ξεκινά ο αγώνας ανάμεσα στους Ισπανούς που μένουν πιστοί στις παραδόσεις του Έθνους και εκείνων που έχουν ασπασθεί αριστερές, αναρχικές και μηδενιστικές κοσμοθεωρίες. Το 1936 η Αριστερά κερδίζει τις εκλογές. Σχηματίζει κυβέρνηση Λαϊκού Μετώπου. Εγκαινιάζεται μια πολιτική ωμών διώξεων των ιδεολογικών της αντιπάλων. Η αριστερή βία κυριαρχεί. Η Εκκλησία, οι θεσμοί και η ατομική ιδιοκτησία, υπό διωγμό. Πυρπολήσεις ναών, βεβηλώσεις ιερών και οσίων, διώξεις και δολοφονίες πολιτών. Εκτελείται, ο πολιτικός κρατούμενος, Δον Χοσέ Αντόνιο Πρίμο Ντε Ριβέρα, πρωτότοκος γιος του στρατηγού Μιγκέλ Πρίμο Ντε Ριβέρα. Η οικονομία καταρρέει.
17 Ιουλίου 1936. Ο Στρατηγός Φρανσίσκο Φράνκο, ηγούμενος του ισπανικού στρατού της Αφρικής επαναστατεί. Υπερασπίζεται τις παραδόσεις του ισπανικού Έθνους και τους πολίτες που διώκονται και τρομοκρατούνται. Η Ισπανία στις φλόγες του εμφυλίου. Σε αυτόν τον αλληλοσπαραγμό, υψώνει την σημαία της αντίστασης η Στρατιωτική Σχολή του Αλκαζάρ, ως αιώνιο σύμβολο πολεμικής αρετής και γενναιότητας.
Κτισμένο τη ρωμαϊκή εποχή στην κορυφή του γρανιτένιου λόφου του Τολέδο, της μεσαιωνικής πρωτεύουσας της Ισπανίας, το φρούριο Αλκαζάρ, υπήρξε κατά τη μακραίωνη ιστορία του πολλές φορές καταφύγιο και αμυντική θέση του ισπανικού Έθνους απέναντι στους εκάστοτε κατακτητές, γνωρίζοντας λαμπρές ημέρες δόξας. Το 1847, στέγασε τη Στρατιωτική Ακαδημία Πεζικού της Ισπανίας και με αυτή του την ιδιότητα, έμελλε να προσθέσει νέες δάφνες στην ιστορία του.
18 Ιουλίου 1936. Μια χούφτα αξιωματικοί και μαθητές αποφασίζουν να υπερασπισθούν πίσω από τα τείχη του την τιμή της Πατρίδος και των όπλων τους, αψηφώντας τον θάνατο. Ο Διοικητής της Στρατιωτικής Ακαδημίας, ο 58χρονος συνταγματάρχης πεζικού δον Χοσέ Ραφαέλ Μοσκαρντό Ιτουάρτε, πληροφορείται τα νέα της επανάστασης στην Αφρική. Χωρίς δισταγμό, ανακοινώνει ότι η επαρχία του Τολέδο συντάσσεται με την επανάσταση. Στην πραγματικότητα η επαρχία του Τολέδο είναι στα χέρια των κυβερνητικών και η εξουσία του συνταγματάρχη περιορίζεται ουσιαστικά στα πολύ στενά όρια των τειχών του παλιού φρουρίου. Ο υφυπουργός Ενόπλων Δυνάμεων της κυβέρνησης του Λαϊκού Μετώπου τον διατάσσει τηλεφωνικώς να στείλει αμέσως στη Μαδρίτη όλα τα αποθέματα πυρομαχικών που είχε στο φρούριο. Λαμβάνει αρνητική απάντηση.
500 γυναίκες και 50 παιδιά, τρομοκρατημένα από τις διώξεις των κουμουνιστών καταφεύγουν στην προστασία του φρουρίου. Έρχονται και άλλοι άμαχοι. Σπεύδουν και αρκετές καλόγριες από τις γύρω μονές. Κανένας από τους εκατοντάδες ιερωμένους του Τολέδο δεν καταφεύγει στο Αλκαζάρ. Νομίζουν ότι η ουδετερότητα θα τους σώσει. (σ.σ. Μέγα λάθος, που θα το πληρώσουν ακριβά. Μέχρι το τέλος της πολιορκίας τουλάχιστον 107 θα έχουν εκτελεστεί). Παρόμοιο λάθος υπολογισμό κάνει και ο συνταγματάρχης Μοσκαρντό και στέλνει την οικογένεια του να μείνει στην πόλη του Τολέδο, ελπίζοντας ότι οι αντίπαλοι του θα σεβαστούν τη γυναίκα και τους δύο ανήλικους γιους του. (Ο δυστυχής, εξ ιδίων κρίνει τ’ αλλότρια). Ο ίδιος μένει, αποφασισμένος να φθάσει μέχρι την έσχατη θυσία. Συναισθάνεται τις ευθύνες του απέναντι στον κόσμο που συρρέει στο φρούριο, στην Σχολή του, στην Στολή του και στην Πατρίδα.
19 Ιουλίου. Η πολιορκία αρχίζει. Το Αλκαζάρ υπερασπίζονται 400 αξιωματικοί, 261 μαθητές, λίγοι στρατιώτες, 625 αστυνομικοί και 100 περίπου ένοπλοι πατριώτες. Μαζί τους είναι δύο στρατιωτικοί γιατροί. Διαθέτουν ελάχιστο οπλισμό, λίγα πολεμοφόδια, λίγες προμήθειες σε τρόφιμα και νερό, αλλά τεράστιο απόθεμα ψυχής. Την τελευταία στιγμή, φορτηγά μεταφέρουν ένα εκατομμύριο φυσίγγια. Στους στάβλους υπάρχουν 100 περίπου άλογα. Αυτά θα τους σώσουν από τον λιμό. Θα αποτελέσουν ένα ζωντανό απόθεμα κρέατος. Ο κυβερνητικός στρατηγός Ρικέλμε, ζητά, ανεπιτυχώς, από την φρουρά να παραδοθεί. Εγκαθιστά φρουρές σε όλα τα στρατηγικά σημεία της πόλης και τάσσει δύο πλήρεις πυροβολαρχίες απέναντι από το φρούριο. Ο βομβαρδισμός αρχίζει. Τα οικήματα μπροστά στο φρούριο καταστρέφονται. Οι πολιορκούμενοι είναι πλήρως απομονωμένοι.
21 Ιουλίου. Εμφανίζεται ένα κυβερνητικό αεροπλάνο. Ρίχνει μια προκήρυξη με την οποία καλεί τη φρουρά να παραδοθεί. Λίγο αργότερα τρία αεροπλάνα βομβαρδίζουν το φρούριο, προκαλώντας σοβαρές καταστροφές.
22 Ιουλίου. Ανηλεής βομβαρδισμός από πυροβολικό και κυβερνητικά αεροπλάνα.
23 Ιουλίου. Οι πολιορκητές συλλαμβάνουν την οικογένεια του συνταγματάρχη. Ο αναρχικός δικηγόρος Κανδίδο Καβέλιο αναλαμβάνει να ″πείσει″ τον Μοσκαρντό να παραδοθεί. Του τηλεφωνεί: «Ή ανοίγει τις πύλες του φρουρίου ή εκτελούν τον 17χρονο γιο του». Του δίνει 10 λεπτά διορία. Μέσα σε μια στιγμή, ο συνταγματάρχης μεταμορφώνεται από Διοικητή Σχολής σε Ήρωα Αρχαίας Τραγωδίας. Απαντά: «Δεν χρειάζομαι τα δέκα λεπτά σας, το Αλκαζάρ δεν θα συνθηκολογήσει ποτέ!» Ο δικηγόρος είναι αμείλικτος. Δίνει το γιο να μιλήσει στο τηλέφωνο. Το Δράμα κορυφώνεται. Με τρεμάμενη φωνή μιλά για τελευταία φορά στο παιδί του: «Να προσευχηθείς στον Θεό για την ψυχή σου, να φωνάξεις Ζήτω η Ισπανία!» Το μεγαλείο της ψυχής του πατέρα δεν συγκινεί τους κουμουνιστές. Κάνουν αυτό που οι αρχαίοι Έλληνες αποκαλούσαν ″ύβριν″. Εκτελούν το 17χρονο παιδί.
24 Ιουλίου. Οι υπερασπιστές του φρουρίου, κάνουν αιφνιδιαστική έφοδο. Διασπούν τις γραμμές του εχθρού και προμηθεύονται είδη πρώτης ανάγκης από τα καταστήματα του Τολέδο.
27 Ιουλίου. Μια μεγάλη δεξαμενή νερού καταστρέφεται από βόμβα αεροπλάνου, μειώνοντας σοβαρά τα αποθέματα του φρουρίου. Αμέτρητες βόμβες πλήττουν τα γερασμένα τείχη του φρουρίου. Αυτά καταρρέουν, η αντίσταση όμως συνεχίζεται. Ο συνταγματάρχης Μοσκαρντό σχηματίζει δύο «τάγματα θανάτου» με αποστολές: Να επιχειρούν εξόδους προκειμένου να απομακρύνουν τους επιτιθέμενους ή να προμηθεύουν τρόφιμα και πολεμοφόδια ή ακόμα να ανοίγουν σήραγγες και να ανατινάζουν τα εκρηκτικά που τοποθετούσαν οι πολιορκητές.
2 Αυγούστου. Οι πολιορκητές προσπαθούν να κάψουν τη σχολή περιβρέχοντάς την με μια πυροσβεστική αντλία με βενζίνη. Το «τάγμα θανάτου» πραγματοποιεί ηρωική έξοδο και στρέφει την αντλία προς τους πολιορκητές. Η σχολή σώνεται.
Αύγουστος 1936. Η κατάσταση στο Αλκαζάρ έχει γίνει αφόρητη λόγω των συνεχών βομβαρδισμών και της έλλειψης τροφίμων. Η δυσεντερία θερίζει. Οι δύο ηρωικοί γιατροί επιβάλλουν αυστηρά μέτρα υγιεινής και αποτρέπουν τις επιδημίες. Οι Κυβερνητικοί φωτίζουν όλη τη νύκτα το φρούριο με προβολείς και πυροβολούν από τα γύρω σπίτια οτιδήποτε κινείται. Οι νεκροί πολλαπλασιάζονται. Φάρμακα και αναισθητικά εξαιτίας των πολλών τραυματισμών και των ακρωτηριασμών εξαντλούνται. Εκατό περίπου χειρουργικές επεμβάσεις πραγματοποιούνται χωρίς αναισθητικό. Οι πολιορκητές τους πυροβολούν, τους βομβαρδίζουν και παράλληλα τους καλούν με μεγάφωνα να λιποτακτήσουν, περιγράφοντάς τους τα ζουμερά μπιφτέκια και τη δροσερή μπύρα που τους περιμένουν έξω από τα τείχη. Κανένας δεν εξαπατάται. Οι υπερασπιστές του φρουρίου γνωρίζουν για τις συνεχείς εκτελέσεις πολιτών του Τολέδο, την πυρπόληση εκκλησιών και κατοικιών.
Οι υπερασπιστές, υποφέρουν και λόγω της πλήρους απομόνωσης τους από τον έξω κόσμο. Παντελής έλλειψη ειδήσεων για την πορεία του πολέμου και της επανάστασης. Στις 15 Αυγούστου καταφέρνουν να θέσουν σε λειτουργία ένα ραδιόφωνο. Συντονίζονται με τον σταθμό της Μαδρίτης ο οποίος ελέγχεται από τους κυβερνητικούς. Απογοήτευση. Πληροφορούνται ότι: «οι στασιαστές ηττώνται κατά κράτος». Στη συνέχεια λάμπει η ελπίδα. Ο εκφωνητής αναγγέλλει την πτώση του Αλκαζάρ και δίνει πλήρη περιγραφή του τρόπου παράδοσης των υπερασπιστών του! Τώρα ξέρουν ότι ακούν, είναι μόνο προπαγάνδα. Συντονίζονται με τον σταθμό της Λισσαβώνας. Παίρνουν θάρρος. Οι επαναστάτες προελαύνουν.
22 Αυγούστου. Αεροπλάνο των επαναστατών πετά πάνω από το Αλκαζάρ. Ρίχνει μήνυμα του Φράνκο. Τούς συγχαίρει για τον ηρωισμό τους και τούς ενημερώνει ότι οι δυνάμεις του προωθούνται προς το Τολέδο.
27 Αυγούστου και 6 Σεπτεμβρίου. Νέες πτήσεις του φίλιου αεροπλάνου. Τώρα δεν ρίχνει μόνο μηνύματα, αλλά και τρόφιμα και φάρμακα.
Αρχές Σεπτεμβρίου. Οι κυβερνητικοί ξέρουν ότι ο Φράνκο νικά. Θέλουν να ″τελειώσουν″ με το Αλκαζάρ. Μεταφέρουν ειδικούς μεταλλωρύχους. Σκάβουν τον γρανιτένιο Βράχο, πάνω στον οποίο είναι χτισμένο το φρούριο. Το υπονομεύουν με 20 τόννους δυναμίτιδας. Οι κουμουνιστές αδιαφορούν για την ιστορία, αδιαφορούν για τις ρίζες του Έθνους. Θα ″εξαφανίσουν″ το Αλκαζάρ. Ένας τραυματίας, που ήταν ξαπλωμένος στο υπόγειο του φρουρίου, ακούει τον θόρυβο από το σκάψιμο και ειδοποιεί τον Διοικητή. Η αγωνία κορυφώνεται.
8 Σεπτεμβρίου. Όλα έτοιμα για την ανατίναξη. Οι κυβερνητικοί στέλνουν τον ταγματάρχη Βιθέντε Ρόχο Λιούς, άλλοτε καθηγητή της Στρατιωτικής Σχολής να διαπραγματευθεί την παράδοση. Ο Μοσκαρντό απαντά ότι προτιμούν να πεθάνουν παρά να παραδοθούν. Ως μοναδική χάρη του ζητούν να εισέλθει στο φρούριο κάποιος ιερέας, καταδικασμένος σε θάνατο, προκειμένου να εξομολογηθούν και μεταλάβουν για τελευταία φορά. Συγκινημένος ο ταγματάρχης τούς διαβεβαιώνει ότι η καρδιά του είναι μαζί τους και πως θα έμενε και εκείνος μαζί τους αν οι κυβερνητικοί δεν κρατούσαν ως ομήρους τη γυναίκα και τις κόρες του. Φεύγει αναφωνώντας «Ζήτω η Ισπανία!».
11 Σεπτεμβρίου. Οι κουμουνιστές στέλνουν τον ιεροκήρυκα δον Ενρίκε Βάθκεθ Καμαράθα, ο οποίος προκειμένου να αποφύγει τη μοίρα των συναδέλφων του, δηλαδή την εκτέλεση, είχε καταστεί κήρυκας όχι του Χριστού αλλά του Μαρξ! Η τραγική του προπαγάνδα του ιεροκήρυκα, προκαλούν μόνο θλίψη και αγανάκτηση στους πιστούς. Κοινωνούν και τον αποπέμπουν κακήν κακώς.
12 Σεπτεμβρίου. Ο πρεσβευτής της Χιλής, απευθύνεται με μεγάφωνο στους πολιορκούμενους. Τους διαβεβαιώνει πως αν παραδίδονταν θα ετίθεντο αμέσως υπό την προστασία της Χιλιανής κυβέρνησης. Η πρόταση είναι πολύ δελεαστική για ανθρώπους στους οποίους τελείωναν τα πυρομαχικά και τα αποθέματα τροφίμων και νερού. Έκπληκτοι οι πολιορκητές ακούν τον συνταγματάρχη να απαντά ευθέως: «Ο πρέσβυς της Χιλής, αν ήθελε διαπραγματεύσεις, θα έπρεπε να απευθυνθεί στην κυβέρνηση του στρατηγού Φράνκο».
18 Σεπτεμβρίου. Η πόλη του Τολέδο εκκενώνεται από τον πληθυσμό της. Ένα πλήθος δημοσιογράφων, φθάνουν εποχούμενοι στον τόπο της θυσίας και λαμβάνουν θέση σε απόσταση ασφαλείας, προκειμένου να ″απολαύσουν το θέαμα″. Σε ετοιμότητα δύο φάλαγγες εφόδου για να αποτελειώσουν όσους θα επιζούσαν από την έκρηξη.
18.30 ακριβώς. Ένας υπόκωφος θόρυβος ξεχύνεται από τα σπλάχνα του λόφου του Αλκαζάρ και πλημμυρίζει ολόκληρη την κοιλάδα. Η γη σείεται. Πολλά σπίτια του Τολέδο καταρρέουν από την ισχυρή δόνηση. Ένα πυκνό σύννεφο σκόνης καλύπτει το φρούριο.
20.00 Ο κουρνιαχτός έχει κατακαθίσει. Εφ' όπλου λόγχη πολιτοφύλακες ανεβαίνουν στα ερείπια του φρουρίου. Εισέρχονται στην εσωτερική αυλή. Κάποιος στήνει πάνω στο άγαλμα του Καρόλου Ε', ένα κόκκινο κουρέλι. Μια χειροβομβίδα φεύγει από τα υπόγεια και τον διαμελίζει. Ένας καταιγισμός πυρών από τους υπερασπιστές του Αλκαζάρ τρέπει τους τρομοκρατημένους κουμουνιστές σε άτακτη φυγή. Νομίζουν ότι τους κυνηγούν φαντάσματα. Ένα από τα ″φαντάσματα″ σκίζει και πετά το κόκκινο κουρέλι. Υψώνει την Ισπανική Σημαία. Οι υπερασπιστές του Αλκαζάρ, με τη βαθιά πεποίθηση ότι ο Θεός τούς προστατεύει και εμψυχωμένοι από το θαύμα της επιβίωσης τους, ρίχνονται με ορμή στις φάλαγγες εφόδου. Τις απωθούν. Ο Θεός, οι ικανότητές τους και το μεγαλείο της ψυχής τους, έκαναν το θαύμα. Οι Αξιωματικοί από τον θόρυβο του σκαψίματος υπολόγισαν περίπου σε ποιο σημείο και πότε θα γίνει η έκρηξη και μετέφεραν όλον τον πληθυσμό στην απέναντι πλευρά, με αποτέλεσμα να σωθούν όλοι. Από τις μάχες μετά την έκρηξη οι υπερασπιστές είχαν τριάντα νεκρούς και 48 τραυματίες. Όμως τώρα ξέρουν: Θα αντέξουν μέχρι να φθάσουν οι δυνάμεις του Φράνκο.
20 Σεπτεμβρίου. Οι δυνάμεις του Φράνκο έφθασαν στο σταυροδρόμι μεταξύ Μαδρίτης και Τολέδο. Απέχουν 79 χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα και 41 χιλιόμετρα από το Αλκαζάρ. Η πρωτεύουσα είναι ο στρατηγικός στόχος. Το φρούριο Αλκαζάρ είναι το σύμβολο του αγώνα. Οι επιτελείς του Φράνκο τον συμβουλεύουν να κινηθεί προς την Μαδρίτη, που ενισχύεται συνεχώς από τις «διεθνείς ταξιαρχίες». Δεν υπάρχει δίλημμα για τον στρατηγό. Αποφασίζει: «Το σύμβολο προέχει της στρατηγικής». Οι πολιορκημένοι μαθαίνουν αμέσως τα ευχάριστα νέα από τον ραδιοφωνικό σταθμό της Λισσαβώνας.
25 Σεπτεμβρίου. Οι Εθνικιστές, πλησιάζουν στο Τολέδο. Οι πολιορκητές στρέφουν τα πυροβόλα, εναντίον τους. Οι πολιορκούμενοι ανασαίνουν.
26 Σεπτεμβρίου. Οι Κυβερνητικοί με όχημα της πυροσβεστικής ραντίζουν το φρούριο για άλλη μια φορά με βενζίνη. Ευτυχώς τα ερείπια δεν αναφλέγονται. Οι κουμουνιστές εξαπολύουν πέντε λυσσασμένες επιθέσεις κατά του φρουρίου. Κανένα αποτέλεσμα, αν και έχουν απομείνει μόνο 800 υπερασπιστές.
Πρωί της 27ης Σεπτεμβρίου. Οι Κυβερνητικοί ανατινάζουν μια καινούργια σήραγγα. Το φρούριο συγκλονίζεται πάλι. Οι υπερασπιστές του Αλκαζάρ επιβιώνουν, με πολλές απώλειες, και από αυτή τη σχεδόν ολοσχερή ανατίναξη. Σχεδόν ενστικτωδώς προβάλλουν μέσα από τα ερείπια για να υπερασπίσουν τον τόπο και το σύμβολο της θυσίας τους μέχρι την τελική πτώση. Λίγοι μόνο τοίχοι στέκουν όρθιοι από το άλλοτε επιβλητικό κτίσμα. Όρθιοι όμως στέκουν οι υπερασπιστές του.
Βράδυ της 27ης Σεπτεμβρίου. Η λύτρωση! Μία περίπολος Εθνικιστών εισέρχεται στο φρούριο, δίνοντας τέρμα στο βασανιστήριο των πολιορκημένων. Βρίσκουν ανθρώπους εξαντλημένους από την πείνα και τις μάχες. Όμως είναι ακόμα όρθιοι με το όπλο στο χέρι. Οι κουμουνιστές έχουν εξαφανισθεί απ’ όλο το Τολέδο. Το σύμβολο έχει σωθεί.
Η πολιορκία διήρκεσε 68 ημέρες. Το φρούριο δέχθηκε περίπου 15.000 βόμβες Από τους 1.250 υπερασπιστές του, σκοτώθηκαν ή τραυματίσθηκαν 596 και λιποτάκτησαν 35. Σήμερα το Αλκαζάρ είναι πολεμικό μουσείο, με τεράστιο πλούτο στρατιωτικών εκθεμάτων από την αρχαιότητα ως τις ημέρες μας.
Σκόπιμα δεν επέλεξα να αναφερθώ σε κάποια από τις πάμπολλες ηρωικές σελίδες της μακραίωνης ιστορίας μας. Θέλησα να καταδείξω ότι ο αγώνας των λαών για Ελευθερία, για την Πατρίδα του, για τα Ιδανικά του, είναι παγκόσμιος. Προσπάθησα να αναδείξω το Αλκαζάρ, όχι ως φρούριο, αλλά ως σύμβολο. Ως σύμβολο των ελεύθερων ανθρώπων που αντιστέκονται ενάντια στον κάθε μορφής δεσποτισμό, ενάντια στον κοινωνικό οδοστρωτήρα που άλλοτε αποκαλείται «κουμμουνισμός» και άλλοτε «παγκοσμιοποίηση». Έναν τέτοιο αγώνα, πάντα με ειρηνικά μέσα, κάνουν και οι ΕΛΛΗΝΕΣ, με πρώτο τον Ιδρυτή τους Ηλία Κασιδιάρη. Δίνουν έναν ωραίο αγώνα για την Θρησκεία, το Δίκαιο, τις Αξίες, τα Ιδανικά, την Πατρίδα, την Οικογένεια. Το Αλκαζάρ απέδειξε ότι τελικά το «φως» νικά το «σκοτάδι». Είναι νόμος της φύσεως. Και οι νόμοι της φύσεως, έχουν μια παραξενιά: «Είναι απαράβατοι!». Εμείς θα είμαστε οι τελικοί νικητές. Εμείς θα κερδίσουμε ξανά τον «Κόσμο μας».
