Παρατηρώντας την αρθρογραφία τόσο των συστημικών όσο και των «αντισυστημικών» ΜΜΕ, διαπιστώνεται η έντονη υποχώρηση της Πατριωτικής εστίασης, η σχετικοποίηση του Εθνικού Ζητήματος έναντι της «κοινωνικής και πολιτικής επικαιρότητας». Πέρα από το ότι αποτελεί ήττα να ορίζει τις σκέψεις και τις πράξεις μας η επικαιρότητα, που απορρέει από τις δράσεις των κυρίαρχων κομμάτων ή τα τερτίπια των ΜΜΕ, είναι κρίσιμο να βρισκόμαστε σε επαφή – ανταπόκριση με τις αντικειμενικές προτεραιότητες, που καθορίζει η λειτουργία της συστημικής μηχανής. Αλλιώς, δεν είμαστε τίποτα άλλο, παρά ουραγοί του θεάματος, κομπάρσοι της απατηλής του «πραγματικότητας».
Κάπως έτσι πέρασε στο εντελώς αθόρυβο η ανανέωση της «συμφωνίας αμυντικής συνεργασίας» με τις ΗΠΑ, όπου στερεώθηκε ακόμη πιο αποικιακά, ταπεινωτικά κι επικίνδυνα η έ(κ)λειψη της Εθνικής Κυριαρχίας. Ταυτόχρονα, «σιγή ασυρμάτου» χαρακτήρισε, κατ’ ουσίαν, την γραικύλικη διαχείριση της «μεταναστευτικής κρίσης», με την δορυφοριοποίηση, ως απόλυτη «συνταγματική συνθήκη» του «νέου πατριωτισμού» να παγιώνεται με το «ανεπαισθήτως» ενός καθολικά αποδεκτού «αυτονόητου».
Κι όμως, η απεμπόληση της Υπέρτατης Αξίας της Πατρίδας, ο κάθετος υποβιβασμός του Εθνικού Ζητήματος, είναι κάτι που εκφράζει ακέραια την κεντρική βούληση της συστημικής ελίτ, αφού η εθνομηδενιστική ολοκλήρωση προϋποτίθεται σε κάθε εφαρμογή στρατηγική. Εδώ, πλέον, έχουμε μία «ανάπτυξη», που ενσαρκώνεται στην δόμηση μιας Χώρας που μετατρέπεται σε χώρο. Η Χώρα – χώρος είναι καθαυτή η «ανάπτυξη» κι ο «εκσυγχρονισμός», κι αυτό σημαίνει, παραπέρα, ότι τα πάντα (θεσμοί, πολιτισμικές ζυμώσεις, συνείδηση, πολιτική αντίληψη, οικονομική και παραγωγική συγκρότηση) επανακαθορίζονται αυτόματα ως περιεχόμενα μιας μορφής που επιβάλλεται στις ζωές μας.
Η εγκατάλειψη της έννοιας της Πατρίδας στο τεχνητό παγκοσμιοποιητικό πεπρωμένο της είναι ο τελεσίδικος θάνατος κάθε αυθεντικής και ανθεκτικής εξέγερσης κι επανάστασης, αφού πια δεν μιλάμε για ένα «ξαναμοίρασμα της τράπουλας», αλλά για καινούρια «λέσχη» με καινούριες και «σημαδεμένες τράπουλες». Για την ακρίβεια, (μιλάμε για την) δημιουργία ενός νέου υλικού πεδίου κυριαρχίας με πληθυσμοποιημένο «λαό» και «μεγεθοποιημένη» κοινωνία, δηλαδή αόριστους στατιστικούς δείκτες με μορφή ενός πολυπολιτισμικού πλήθους χωρίς καμία οργανική ενότητα, αφού χωρίς ρίζες και κοινή ιστορική βιογραφία κάθε ενότητα είναι ένωση συμφερόντων, άρα ένας θνησιγενής ατομικισμός. Με αυτόν τον τρόπο, μπαίνουμε στην πιο φωταγωγημένη, αλλά και ταυτόχρονα πιο φρικτή κόλαση όλων των εποχών. Ας αγωνιστούμε για να μην το αφήσουμε να συμβεί.
Γιώργος Μάστορας
