Γράφει ο Ευστάθιος Δαφνομήλης

Σε όλους μας δόθηκε ένα δώρο.

Η ζωή!

Το πώς διαχειριζόμαστε αυτό το δώρο είναι που μας διαχωρίζει όλους εμάς μεταξύ μας. Άλλοι παλεύουν για να κάνουν πιο άνετη και ευχάριστη την διαδικασία ξοδέματος του δώρου και άλλοι παλεύουν να το αξιοποιήσουν δημιουργώντας κάτι μεγαλύτερο από αυτούς.

Θεωρώ πως ο προσφάτως μακαρίτης, ο Σεμπαϊδήν Καραχότζα, τον οποίο γνώριζα μόνο μέσα από τα κείμενά του στο περιοδικό "Ενδοχώρα" αλλά και σε άλλα μέσα, ήταν άνθρωπος που ανήκει στην δεύτερη κατηγορία. Αφιέρωσε τον εαυτό του στον Ελληνισμό της Θράκης, συγκρούστηκε με τους πράκτορες της Τουρκίας που δρουν ανεξέλεγκτοι εκεί, και κοπίασε για να αφήσει ένα πνευματικό έργο για τους λίγους "κοσμοκαλόγερους" του πνεύματος που έχουν απομείνει στον τόπο. Ένας γνήσιος ακρίτας μαχητής.

Εν τέλει, αν και έφυγε νωρίς, κατάφερε να αφήσει πίσω του ένα έργο πολύ μεγαλύτερο από άλλους αιωνόβιους μεν αλλά άπραγους δε ανθρώπους, να εναποθέσει με τιμή το όνομά του στα χέρια των παιδιών του και η μνήμη του να μείνει ως γνώμονας πλεύσης ζωής για τους απογόνους του.

Είναι το πρώτο κείμενο που γράφω μετά από απουσία ημερών και πιστεύω πως αυτό ήταν δέον να πράξω πρώτα απ' όλα, για την μνήμη αυτού του ανθρώπου που αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση όχι μόνο για τους Έλληνες Πομάκους αλλά για κάθε Έλληνα απανταχού της Γης.