Άρθρο του Νίκου Μακρή
Είναι γεγονός πως η αριστερά στην Ελλάδα απο το '74 αν και ηττήθηκε στα πεδία των μαχών, κέρδισε στα πεδία της προπαγάνδας, της τέχνης, της Παιδείας και της ιστορίας. Με τη συνοχή και τη συγκατάθεση των ψευτοδεξιών φυσικά.
Έφτασαν σε σημείο να παραποιήσουν γεγονότα και να δαιμονοποιήσουν ηρωικές μορφές που τους πολέμησαν μόνο και μόνο για να αποκρύψουν τα εγκλήματα και τις προδοσίες που διέπραξαν τόσο κατά την διάρκεια της κατοχής αλλά και της περιόδου του συμμοριτοπολέμου (εμφυλίου).
Οτιδήποτε συσχετίζεται με την αριστερά είναι καλό. Έτσι μας έμαθαν στα σχολεία και στη τέχνη. Αναμενόμενο λοιπόν ακόμα και με την Εθνεγερσία του 1821 αυτή την ιερή στιγμή για την ιστορία του Τόπου μας οι απάτριδες μπολσεβίκοι να την έχουν παραχαράξει.
Προσπαθούν μέσω των "ιστορικών" τους να πείσουν τον λαό πως η επανάσταση των Ελλήνων έναντι της οθωμανικής αυτοκρατορίας δεν είχε εθνικό χαρακτήρα αλλά ήταν "ταξική". Η αλήθεια απέχει πολύ από αυτά που προπαγανδίζουν βέβαια. Η Εθνεγερσία του ‘21 ήταν ένας ξεσηκωμός εθνικοθρησκευτικός, ήταν το έθνος των Ελλήνων που επαναστάτησε για να αποτινάξει την τουρκική σκλαβιά. Ένας αγώνας στον οποίον συνέβαλαν άνθρωποι από όλες τις κοινωνικές τάξεις και με όλες τις επαγγελματικές ιδιότητες. Υπήρχαν και άνθρωποι εύποροι που διέθεταν υψηλό εθνικό και θρησκευτικό φρόνημα και οι οποίοι πρόσφεραν πολλά. Ας αναφέρουμε μερικούς εξ' αυτών.
Πρώτοι οι τρεις ιδρυτές της Φιλικής Εταιρείας. Ο Τσακάλωφ, ο Σκουφάς και ο Ξάνθος. Και οι τρεις ήταν άνθρωποι που ασχολούνταν με το εμπόριο. Μεγάλη η προσφορά τους στον αγώνα διότι αυτοί έκαναν τις ζυμώσεις και ίδρυσαν το θεσμό όπου οι Έλληνες θα ορκίζονταν να πολεμήσουν ώστε να απαλλαγούν από τον δυνάστη.
Ένας μεγάλος αγωνιστής του Τόπου, που πρόσφερε αυτός και η οικογένεια του σχεδόν όλη τους την περιουσία ήταν ο αρχηγός της επαναστάσεως ο Αλέξανδρος Υψηλάντης.
Υπήρξε υπασπιστής του τσάρου και έλαβε μέρος στη μάχη της Δρέσδης εναντίον του Ναπολέοντα, όπου έχασε το δεξί του χέρι. Στο Δραγατσάνι έχοντας συγκροτήσει τον Ιερό Λόχο πολέμησε ηρωικά μαζί με 500 φοιτητές αλλά δυστυχώς ηττήθηκε. Συνελήφθη από τους αυστριακούς. Αφέθηκε ελεύθερος μετά από 8 χρόνια. Έχοντας κλονιστεί η υγεία του 2 μήνες μετά την αποφυλάκιση του πεθαίνει πάμπτωχος.
Μια ακόμα ηρωική μορφή υπήρξε και ο έμπορος Ιωάννης Παπαδιαμαντόπουλος. Ο Κορίνθιος που έζησε στην Πάτρα και ήταν από τους πρώτους που επαναστάτησαν. Διέθεσε όλη του τη περιουσία για τον αγώνα και έπεσε ηρωικά κατά την διάρκεια της εξόδου στο Μεσολόγγι το 1826.
Μια γυναίκα με σθένος η οποία έδωσε τα πάντα στον αγώνα ήταν η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα.
Κληρονόμησε τεράστια περιουσία από τους δύο συζύγους της οι οποίοι πέθαναν πολεμώντας αλγερινούς πειρατές. Την διέθεσε για να αγοράσει πλοία και να εξοπλίζει το στρατό της από Σπετσιώτες που είχε ονομάσει "γενναία μου παλικάρια". Μετά τον αιματηρό εμφύλιο του 1823 - 25 η Μπουμπουλίνα ζούσε στις Σπέτσες απομονωμένη έχοντας δώσει όλα της τα χρήματα υπέρ του αγώνα. Υπάρχουν δυο εκδοχές για το θάνατο της το 1825. Η μια πως πέθανε κατά τη διάρκεια συμπλοκής. Η άλλη είναι πως δολοφονήθηκε από τους Κουτσαίους μετά από έντονη λογομαχία οι οποίοι θεώρησαν μεγάλη προσβολή ότι ο μικρότερος γιος της από τον πρώτο της γάμο, ερωτεύτηκε την κόρη της πολύ πλούσιας οικογένειας των Κουτσαίων, προκρίτων στις Σπέτσες.
Ας σταθούμε και σε μια ακόμα γυναίκα σύμβολο του αγώνα. Και αυτή δεν είναι άλλη από την Μαντώ Μαυρογένους. Μια όμορφη και μορφωμένη κοπέλα η οποία πολέμησε με σθένος. Η Μαντώ διέθεσε όλη της την περιουσία για τον Αγώνα εξοπλίζοντας πλοία και χρηματοδοτώντας εκστρατείες. Αφότου πολεμήθηκε απο τον ξενόδουλο πολιτικάντη Ιωάννη Κωλλέτη ο οποίος ηγήθηκε στην επιτυχημένη απόπειρα να διαλύσει τον αρραβώνα της Μαντώς με τον Δημήτριο Υψηλάντη, αποσύρθηκε στο Ναύπλιο όπου ζούσε με βαριά κατάθλιψη και πάμπτωχη δίχως να της έχει επιστραφεί έστω ένα μέρος των χρημάτων που διέθεσε. Η Μαντώ έφυγε από τη ζωή το 1848 μόνη και λησμονημένη.
Δεν θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για κάποιον που πρόσφερε στον Τόπο και να μην κάνουμε μια αναφορά στον εθνικό μας κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια.
Υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας. Άφησε την καριέρα του και ήρθε το 1827 στην Ελλάδα ώστε να θεσπίσει ένα κράτος. Διέθεσε όλες του τις γνώσεις και τη περιουσία του ώστε να υλοποιήσει αυτό που ήθελε. Και η ανταμοιβή του ήταν να τον δολοφονήσουν το 1831. Ήταν γεγονός πως ο Καποδίστριας κινούνταν ενάντια στα συμφέροντα των Άγγλων. Και δυστυχώς η οικογένεια Μαυρομιχάλη που προσέφερε τόσα πολλά στον Αγώνα και ύψωσε πρώτη το μπαϊράκι στη Μάνη να ήταν αυτοί που ήρθαν σε ρήξη με τον Κυβερνήτη και τον σκότωσαν. Είναι δυστυχώς ένα από τα χαρακτηριστικά της φυλής μας η διχόνοια.
Αυτοί και άλλοι πολλοί διακεκριμένοι Έλληνες έδωσαν τα πάντα για την ελευθερία του έθνους μας. Ο αγώνας έγινε "Για του Χριστού την πίστη την Αγία και της Πατρίδος την Ελευθερία".
Βλέποντας την ιστορία μας αντικειμενικά, δίχως κομματικές αγκυλώσεις και παρωπίδες αντιλαμβανόμαστε πως σε αυτό τον μεγάλο ξεσηκωμό που όμοιός του δεν υπήρξε στα παγκόσμια χρονικά, όλοι έβαλαν το λιθαράκι τους για την επίτευξη του στόχου. Από τον ρακένδυτο και αγράμματο φουστανελά που ένιωθε μέσα του τη φλόγα της ελευθερίας να φουντώνει, μέχρι τον συμπατριώτη μας που διέπρεπε στις επιστήμες ή το εμπόριο ή είχε αποκτήσει αξιώματα και τίτλους στο εξωτερικό. Εμείς ως Έλληνες, τους τιμούμε και τους ευγνωμονούμε όλους ακόμα και αυτούς που διέπραξαν λάθη διότι άνθρωποι ήταν με αδυναμίες και ελαττώματα. Άνθρωποι όμως που με την αυτοθυσία τους και τον ηρωισμό τους έμειναν στη ιστορία και μας ελευθέρωσαν...
