Εξετάζοντας την στάση των εγχώριων ελίτ και του πολιτικού συστήματος, θα διαπιστώσουμε ότι οι πρώτες νοιάζονται αποκλειστικά και μόνο για το κέρδος και τα στενά συντηρητικά συμφέροντά τους, καθώς δεν έχουν κανένα Εθνικό σχέδιο για την πορεία της Χώρας. Από την πλευρά του, το πολιτικό σύστημα (κυβέρνηση, συστημική αντιπολίτευση και λοιποί θεσμοί του «δημοκρατικού τόξου») ενδιαφέρονται για την διαχείριση, για την προώθηση των όποιων «παραγγελιών» τού δοθούν από όλους (εγχώριες και διεθνείς ελίτ), ενώ φυσικά νοιάζεται να κρατά την κοινωνία σε κατάσταση «προσαρμογής», να μην υπάρχουν εντάσεις, ενστάσεις και αντιστάσεις, να μην δυναμώσει ο «εθνολαϊκισμός» και ο «αντισυστημισμός». Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος, που έχουν δυναμώσει όλοι οι χειριστικοί μηχανισμοί, έχουν αναβαθμιστεί οι μέθοδοι και τρόποι χειραγώγησης των Ελλήνων, χρησιμοποιούνται νέα μέσα, τα οποία 2 – 3 δεκαετίες πριν δεν υπήρχαν.
Η πανδημία έδωσε μεγάλη ώθηση στους τρόπους αυτούς. Και αν αναλογιστούμε πώς συμπεριφέρθηκαν όλοι τους σε τραγωδίες – εγκλήματα (πχ Τέμπη, πυρκαγιές) καταλαβαίνουμε ότι το «καταλάγιασμα» της οργής είναι πρωταρχικό μέλημα. Πρώτα πάνε όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί στον τόπο της τραγωδίας, με τους «αρμόδιους» υπουργούς να εξαφανίζονται για μέρες, ενώ τα ΜΜΕ αναλαμβάνουν να «βομβαρδίσουν» και να «νουθετήσουν» τον Ελληνικό Λαό με εικόνες και «αναλύσεις», ειδικούς (σχετικούς και άσχετους), μέχρι να συνηθίσουμε ότι «έτσι θα ζήσουμε»: δηλαδή, με τρένα που συγκρούονται, γέφυρες που πέφτουν, σε διαρκή καύσωνα, παρακολουθώντας να καταστρέφονται δάση, σπίτια, μαντριά, επιχειρήσεις, εργοστάσια, βιοτεχνίες, ξενοδοχεία. Και όλα αυτά, με… ολίγη από επιδόματα και e-pass, κάτι ψίχουλα αυξήσεων (πολύ κάτω όμως από τον τιμάριθμο, που καλπάζει). Αυτές είναι οι «λύσεις», μαζί με υποσχέσεις ότι «του χρόνου θα είμαστε καλύτερα προετοιμασμένοι».
Εις ό,τι αφορά την στάση του πολιτικού συστήματος, την είδαμε καθ’ όλη την προεκλογική περίοδο: Κουβέντα για τα κρίσιμα ζητήματα του Τόπου, την εξωτερική πολιτική και τις απειλές, το μοντέλο οικονομίας που πρέπει να ακολουθηθεί. Η συντριπτική πλειοψηφία του πολιτικού συστήματος αποδέχεται πλήρως πως την Ελλάδα την κυβερνούν η ευρωκρατία και οι ΗΠΑ.
Η ευρωκρατία (κυρίως τα γερμανικά συμφέροντα) ενδιαφέρεται για την λεγόμενη «πράσινη μετάβαση», έστω και χωρίς καθόλου φυσικό πράσινο: ανεμογεννήτριες, ηλεκτρονική αυτοκίνηση, φωτοβολταϊκά, εγκαταστάσεις αποθήκευσης ενέργειας, τουρισμός, ιδιωτικοποίηση υγείας και παιδείας, προστασία των ευρωπαϊκών funds, έλεγχος αεροδρομίων και λιμανιών, χημική βιομηχανία.
Οι ΗΠΑ ενδιαφέρονται για ενέργεια (η Ελλάδα ενεργειακός κόμβος του ΝΑΤΟ) και βάσεις, φυσικό αέριο, αγωγούς, χώρους αποθήκευσης υγροποιημένου αερίου, λιμάνια, ναυπηγεία, πόλεις εξοπλιστικού υλικού. Ενδιαφέρονται επίσης, και για την μεγαλύτερη εμπλοκή της Ελλάδος στους ΝΑΤΟϊκούς σχεδιασμούς, καθώς και για την στήριξη του πολέμου ενάντια στην Ρωσία, με αποστολή οπλισμού και ό,τι άλλο ζητηθεί στην Ουκρανία.
Από την μεριά της, η Τουρκία ενδιαφέρεται να προωθήσει το σχέδιο της «Γαλάζιας Πατρίδας», να εκμεταλλευτεί το «στάτους» μεγάλης περιφερειακής δύναμης, που έχει κατακτήσει, να κατοχυρώσει έτσι όλα τα τετελεσμένα, που έχει δημιουργήσει σε Κύπρο, Λιβύη, Συρία, Ιράκ και να αρπάξει ό,τι μπορέσει στο Αιγαίο και στην Θράκη.
Ανακεφαλαιώνοντας, βλέπουμε ότι οι εγχώριες ελίτ, οι δυτικοί διεθνείς παράγοντες, αλλά και η επεκτατική Τουρκία ουδόλως ενδιαφέρονται για την Ελληνική Εθνική Κυριαρχία. Άλλωστε, ο πολιτικός κόσμος «μας» δεν την εφαρμόζει όταν πρέπει με βέτο ή ενέργειες αποτροπής, αλλά αντιθέτως, δηλώνει έτοιμος για υποχωρήσεις. Και φυσικά, δεν τους ενοχλεί καθόλου μια «ζωνοποίηση» περιοχών της Χώρας, με βάση τα ιδιαίτερα συμφέροντα και βλέψεις, που έχουν. Σπρώχνουν έτσι, προς μια Ελλάδα συρρικνωμένη εθνικά, κοινωνικά και οικονομικά, μια Ελλάδα με μειωμένη κυριαρχία σε έδαφος, θάλασσα και αέρα, μια Ελλάδα πλήρως αποκομμένη από την Κύπρο. Η ματιά τους «βλέπει» μόνο την δική τους κυριαρχία στην Ν.Α. Μεσόγειο, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ικανοποίηση των τουρκικών διεκδικήσεων σε όλη την γραμμή.
Γιώργος Μάστορας
