Το λεγόμενο «μεταναστευτικό - προσφυγικό ζήτημα» βρίσκεται επαναλαμβανόμενα στην επικαιρότητα στην Χώρα μας, δικαιολογώντας τον χαρακτηρισμό μιας διαρκούς κρίσης προς αντιμετώπιση. Η θέση της Ελλάδος στην περιοχή μεγάλων γεωπολιτικών αναφλέξεων, η γειτνίαση με την Τουρκία, που χρησιμοποιεί τις «μεταναστευτικές - προσφυγικές ροές» ως υβριδικό όπλο, αλλά και η εγκληματική (εκ μέρους των εναλλασσόμενων εγχώριων κυβερνήσεων) αποδοχή μετατροπής της Ελλάδος σε «φράκτη» και χώρο διαλογής των «μεταναστευτικών πληθυσμών» για την ΕΕ συνιστούν εκείνους τους παράγοντες που δεν επιτρέπουν κανέναν εφησυχασμό.
Ο υπουργός Μετανάστευσης, Δημήτρης Καιρίδης, μπορεί να πανηγυρίζει για «τις μειωμένες ροές στα νησιά», αποδίδοντας αυτό το γεγονός στο κλίμα «συνεργασίας» που αναπτύσσεται το τελευταίο διάστημα με την Τουρκία, όμως οι καραβιές από τα παράλια και οι αφίξεις στον Έβρο, που συνεχίζονται παρά τις πρόσκαιρες αυξομειώσεις, τον διαψεύδουν κατηγορηματικά. Αντί να καταγγελθεί η Άγκυρα γι’ αυτό, ως οργανωτής των δουλεμπορικών δικτύων, της δίνεται από τα πλέον επίσημα ελληνικά χείλη συγχωροχάρτι. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη κινείται στην τροχιά της «θετικής ατζέντας» με την Άγκυρα, με το «μεταναστευτικό - προσφυγικό» να αποτελεί ένα από τα ζητήματα για τα οποία μαγειρεύονται οι συμφωνίες προς υπογραφή στο Ανώτατο Συμβούλιο Συνεργασίας Ελλάδος - Τουρκίας στις 7 Δεκεμβρίου. Σπεύδει ο Καιρίδης να ολοκληρώσει τις συνέπειες της συμφωνίας, δίνοντας τα πάντα στην Άγκυρα. Σύμφωνα με όσα έχουν δει το φως της δημοσιότητας, η συμφωνία προβλέπει την επιχειρησιακή συνεργασία σε επίπεδο λιμενικού σώματος για την ανάσχεση των ροών από τα παράλια της Τουρκίας, με την παρουσία τούρκου αξιωματούχου στα Ελληνικά νησιά (για να ελέγχει και να καταγγέλλει προφανώς τις Ελληνικές αρχές, εάν αυτές αποφασίσουν να φυλάξουν τα θαλάσσια σύνορα, όπως επανειλημμένα πράττει η Άγκυρα) και Έλληνας στα απέναντι παράλια στην Σμύρνη (για να κάνει πως δεν βλέπει την συνεργασία αστυνομίας και δουλεμπόρων), την διευκόλυνση στην χορήγηση ετήσιας τουριστικής βίζας σε τούρκους πολίτες για τα νησιά του Αιγαίου και την αποφυγή εμπρηστικών δηλώσεων και από τις δυο πλευρές, ενώ κανένας λόγος δεν γίνεται για την προβλεπόμενη, από προηγούμενες συμφωνίες, επιστροφή «μεταναστών» προς την Τουρκία που ουδέποτε υλοποιήθηκε.
Άλλωστε, σύμφωνα με το κυβερνητικό αφήγημα, που υιοθετήθηκε ήδη από το περασμένο καλοκαίρι, η Ελλάδα έχει ανάγκη από εργατικά χέρια (σκληρά εκμεταλλευόμενα και υποαμειβόμενα, θα πρόσθετε κάποιος) για να εργαστούν στους τομείς της αγροτικής παραγωγής, του τουρισμού και των κατασκευών. Με όλα αυτά δείχνει να συμφωνεί απολύτως και ο πρέσβης των ΗΠΑ Τζώρτζ Τσούνης. Σε πρόσφατη ομιλία του στον Κύκλο Ιδεών, του Ευάγγελου Βενιζέλου, ανέφερε πως «δεν μετρά το που έχεις γεννηθεί ή το χρώμα του δέρματός σου. Αν πάρουμε κάποιον που έχει φύγει από την καταπίεση και αν βάλουμε ένα παιδί στο σχολείο και αν τους δώσουμε μια δουλειά, σε 5, 10 έτη θα είναι Έλληνες»… Για να συμπληρώσει χαρακτηριστικά, «Γιατί ποιος ξέρει άραγε ποιο από αυτά τα παιδιά που θα βοηθήσουμε μπορεί να γίνει Γεραπετρίτης ή Βενιζέλος;».
Και μιας και έγινε λόγος για τον υπουργό Εξωτερικών Γιώργο Γεραπετρίτη, ο άνθρωπος ειδικών αποστολών του Μεγάρου Μαξίμου, έσπευσε σε ανύποπτο χρόνο να δηλώσει πως «δεν υφίσταται κανένα απολύτως σχέδιο, ούτε σκέψη, έτσι ώστε η Ελλάδα να δεχτεί Παλαιστίνιους», προερχόμενους από την εμπόλεμη ζώνη στην Γάζα. Θέλησε έτσι «να διασκεδάσει» τις πολύ αρνητικές εντυπώσεις που προκάλεσε η διαρροή εγγράφου του υπουργείου Πληροφοριών του Ισραήλ, που όριζε μεταξύ των πιθανών προορισμών των εκτοπισμένων, από την Γάζα, Παλαιστινίων και την Χώρα μας. Στην πράξη, όμως, η Ελλάδα θα βρεθεί αντιμέτωπη με πολύ πιθανό κύμα «προσφυγικών ροών», από την νέα ανάφλεξη στην Μέση Ανατολή. Η γενικότερη προθυμία της κυβέρνησης Μητσοτάκη να στηρίξει, ως εντολοδόχος, τα σχέδια ΗΠΑ και Ισραήλ και την επόμενη μέρα στην Μέση Ανατολή, σε μια σειρά επιμέρους πλευρές τους, διαψεύδουν κραυγαλέα, τον τόσο… κατηγορηματικό τόνο του υπουργού.
Φαίνεται ξεκάθαρα ότι η Ελλάδα αποτελεί μια ιδιάζουσα περίπτωση, καθώς από την μια πλευρά, ως μέλος της ΕΕ, (υποτίθεται ότι) λαμβάνει μέρος στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων που διαμορφώνουν την νέα στρατηγική της Ευρώπης για το «μεταναστευτικό ζήτημα», από την άλλη όμως συνεχίζει να αποτελεί για την ΕΕ ένα είδος εξαίρεσης, έχοντας φορτωθεί δυσανάλογα βάρη από την διαχείριση «μεταναστευτικών ροών». Η Ελλάδα αποτέλεσε για χρόνια (και συνεχίζει μέχρι σήμερα) το πειραματόζωο της ΕΕ για την διαχείριση των μετακινούμενων πληθυσμών. Κάπως έτσι, οι «γκρίζες περιοχές», στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου, όπου η Εθνική Κυριαρχία της Χώρας ρευστοποιούνταν συνεχώς διαμοιραζόμενη μεταξύ Frontex, ΜΚΟ, κυκλωμάτων διακινητών, μετατρέπεται σήμερα σε οδηγό για την ΕΕ στην προσπάθεια να δημιουργήσει δομές «προσφύγων - μεταναστών» σε τρίτες χώρες.
Η Ελλάδα, στην πράξη, αντιμετωπίστηκε για χρόνια ως μια «τρίτη χώρα», με την ΕΕ να χρηματοδοτεί τις δομές στα νησιά για να εγκλωβίζουν εκεί τους αιτούντες άσυλο, φιλτράροντας τις ροές προς το ευρωπαϊκό κέντρο. Και σήμερα ακόμη, η Ελλάδα λογίζεται από το ευρωπαϊκό κέντρο ως ένα εξωτερικό σύνορο της ΕΕ. Η μετατροπή, μάλιστα, και της ευρύτερης γειτονιάς μας σε τόπο εγκλωβισμού «μεταναστευτικών πληθυσμών», είναι βέβαιο πως θα αυξήσει τις πιέσεις και προς την Χώρα μας, αντί να δώσει ουσιαστικές λύσεις. Οι εγχώριες κυβερνήσεις, παρά τις κατά καιρούς διαμαρτυρίες εσωτερικής κατανάλωσης, δίνουν την συγκατάθεσή τους στους εν λόγω σχεδιασμούς, θυσιάζοντας την Ασφάλεια, την Κοινωνική Συνοχή και την Εθνική Κυριαρχία της Χώρας στο όνομα της ευρωπαϊκής πολιτικής μετανάστευσης, αφήνοντας την κρατική υπόσταση του Ελληνικού Έθνους στην πράξη εντελώς ανοχύρωτη απέναντι σε μελλοντικά νέα επεισόδια «μεταναστευτικών - προσφυγικών» κρίσεων.
Γιώργος Μάστορας
