Γράφει ο Γιώργος Μάστορας
Ο Μιθριδάτης ΣΤ’ (134πΧ – 63πΧ) ήταν βασιλιάς του Πόντου, ο οποίος, εξαιτίας του μεγάλου φόβου του μήπως τον δηλητηριάσουν, χορηγούσε στον εαυτό του βαθμιαία αυξανόμενες μη θανατηφόρες δόσεις δηλητηρίου, ώστε να αναπτύξει τελικά ανοσία. Η τακτική αυτή καθιερώθηκε (εμπνεόμενη από το όνομά του) ως Μιθριδατισμός, καθώς έτσι αποκαλείται η πρακτική της αυτοπροστασίας από την δράση ενός δηλητηρίου μέσω της σταδιακής αυτοχορήγησης σε μη θανατηφόρες δόσεις. Ο συγκεκριμένος όρος χρησιμοποιείται και μεταφορικά, για να περιγράψει την σταδιακή εξοικείωση και παραδοχή πραγμάτων, που προηγουμένως θεωρούνταν ιδιαίτερα επικίνδυνα.
Η προσαρμοστικότητα του ανθρώπου σε κάθε είδους συνθήκες πιθανότατα να είναι ένας από τους κύριους λόγους που μπόρεσε να επιβιώσει μέχρι σήμερα, σε σχέση με διάφορα είδη ζώων, που δεν επέδειξαν αυτή την ικανότητα. Η προσαρμοστικότητα έχει όμως κι αυτή όρια, όπως άλλωστε και όλα τα πράγματα σ’ αυτή την ζωή. Επομένως, μπορούμε να αναρωτηθούμε για τον βαθμό Μιθριδατισμού, που έχει αναπτύξει η Κοινωνία μέσα στις ειδικές συνθήκες της πανδημίας και να ανασκαλίσουμε το πού μπορεί να φτάσει αυτή η διαδικασία, αν δεν αντιστραφεί, ιδιαίτερα η εξοικείωση με την φθορά, την συρρίκνωση και την αδιαφορία. Βιώνουμε μια κατάσταση, όπου κάποιοι πειραματίζονται με τεράστια τμήματα πληθυσμού, και διαπιστώνουν πώς αντιδρούν σε καταστάσεις εγκλωβισμού, ελέγχου, αναπροσαρμογής του χρόνου και του χώρου, στις συνθήκες εξαίρεσης κι έκτακτης ανάγκης. Καταναλώνουμε τρόφιμα, πίνουμε φάρμακα, αναπτύσσουμε ασθένειες από το μολυσμένο με ραδιενέργεια και χημικά περιβάλλον. Ταυτόχρονα όμως, γίνεται και διαρκής έγχυση νεοϊδεολογικών σχημάτων στους οργανισμούς μας για να τροποποιηθεί όχι απλά το DNA μας, αλλά πολύ περισσότερο για να αποβληθεί το ιδεολογικό μας χαρακτηριστικό ως ζώου κοινωνικού – πολιτικού. Η «στείρωση» που θέλουν να μας επιβάλλουν και όλα τα «μέτρα» που παίρνονται (υπό τις ευχές και την αρωγή μιας υποταγμένης επιστήμης) κατευθύνονται προς μια μετάλλαξη του ανθρώπου. Το ερώτημα, το οποίο σε γενικές γραμμές τίθεται, είναι τι μπορεί να μας «προσφέρει» ο Μιθριδατισμός, η σταδιακή εξοικείωση κι αποδοχή πραγμάτων και καταστάσεων που προηγουμένως θεωρούνταν πολύ επικίνδυνα.
Κάτω από το χαλί - χάλι της πανδημίας κρύβονται και καλύπτονται πολλά και σοβαρά ζητήματα: η κλιμακούμενη επιθετικότητα της Τουρκίας και οι πιέσεις από ΗΠΑ – ΕΕ να κάνουμε υποχωρήσεις στα Κυριαρχικά μας Δικαιώματα, η «σαλαμοποίηση» της Χώρας σε ζώνες συμφερόντων, οι συστηματικές προσπάθειες ολοκληρωτικής διάλυσης της Παιδείας, η απόλυτη συρρίκνωση του Ελληνισμού, η μείωση του ΑΕΠ κατά 10% το 2020. Το καθεστώς της πανδημίας διευκολύνει την προώθηση αυτών των εξελίξεων, καθώς η Κοινωνία έδωσε «επιτυχείς εξετάσεις» στις κυβερνητικές προθέσεις στον έναν χρόνο που πέρασε. Παθητικοποιήθηκε ακόμη περισσότερο, ένιωσε ότι η κλίμακα των ζητημάτων την ξεπερνά, κλείστηκε τρομαγμένη στα σπίτια για να προστατευτεί, δέχτηκε σχεδόν χωρίς καμία σκέψη τις εισηγήσεις των «ειδικών», μέχρι που η τραγική ροή της όλης κατάστασης άρχισε να την κάνει να αμφιβάλλει για τα πάντα.
Ο συστημικός πολιτικός κόσμος έχοντας αποδεχτεί στο παρελθόν την ατζέντα μνημονίων, παγκοσμιοποίησης, υποταγής στους νέους πολιτικούς γεωσχηματισμούς στην περιοχή, επιδίδεται στην ανούσια μικροπολιτική αντιπαράθεση και στην ξεπατικωτούρα προτάσεων και μέτρων, που υποδεικνύονται από τις Βρυξέλλες. Μπορεί η Κοινωνία να σπρώχνεται συνειδητά από τους «ταγούς» της στον Μιθριδατισμό, αλλά ένα πολύ αξιόλογο κομμάτι της αντιστέκεται. Ταυτόχρονα όμως, παραμένει επιφυλακτική όσο λείπει η τροφοδότηση μιας βιώσιμης εναλλακτικής πολιτικής πρότασης, καθώς οι καταγγελίες και οι διαμαρτυρίες σε καμία περίπτωση δεν αρκούν από μόνες τους.
Τα 200 χρόνια συμπλήρωσης από την έναρξη της Εθνεγερσίας του 1821 συμπίπτουν με μια μεγάλη κρίση Ταυτότητας και Νοήματος. Συμπίπτουν με μεγάλες και χυδαίες εκπτώσεις σε πολλούς και κρίσιμους Εθνικούς, Εκπαιδευτικούς, Πολιτιστικούς Παραγωγικούς τομείς. Συμπίπτουν με μεγάλους κινδύνους συρρίκνωσης κι απώλειας κυριαρχίας. Συμπίπτουν, τέλος, με μία σύγχρονη μετανεωτερική Βαβέλ, που φιλοδοξεί να εγκλωβίσει και να «θάψει» μεγάλα τμήματα της Κοινωνίας. Κι αυτό συμβαίνει επειδή μία Κοινωνία χωρίς Συνείδηση του εαυτού της και πυξίδα κατεύθυνσης είναι πολύ πιο εύκολο να ποδηγετηθεί. Σ’ αυτήν την εφιαλτική προοπτική του σύγχρονου Μιθριδατισμού οφείλουμε ν’ αντισταθούμε σθεναρά, καθώς σήμερα τραυματίζεται ψυχικά και ακρωτηριάζεται από υγιή όνειρα μια ολόκληρη γενιά νέων Ελλήνων, που αποτελούν το μέλλον της Πατρίδας και του Λαού.
