ΗΠΑ: Μια αυτοκρατορία σε παρακμή

  13/11/2020  

Μοιραστείτε το άρθρο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης

Αν είναι μια στιγμή που χρειάζεται να κρατήσουμε από τις πρόσφατες εκλογές στις ΗΠΑ, αυτή δεν είναι άλλη από την (θλιβερή) εικόνα όπου τα τηλεοπτικά κανάλια έκοψαν «στον αέρα»(!) το τηλεοπτικό διάγγελμα του νυν Προέδρου (μέχρι τον Ιανουάριο) Τραμπ, με την γελοία (όσο και φριχτή) δικαιολογία ότι όσα έλεγε δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα… Μια απαίσια εικόνα, που ακόμη και ο Τζωρτζ Όργουελ δεν είχε σκεφτεί να συμπεριλάβει στο αριστουργηματικό έργο του «1984». Δεν υπάρχει, λοιπόν, ίχνος από το περιβόητο «αμερικανικό όνειρο», την πολυδιαφημισμένη «γη της ελευθερίας». Διχασμός, πόλωση, αβεβαιότητα, συνθήκες έναρξης εμφυλίου πολέμου. Αυτό είναι το σκηνικό της αληθινής Αμερικής.

Ο Μπάιντεν «κέρδισε» με ελάχιστη διαφορά, στέλνοντας «στον κουβά» όλες τις δημοσκοπήσεις, που προέβλεπαν με άνεση τον θρίαμβό του, με τον Τραμπ, όμως, να μην έχει παραδώσει ακόμη τα όπλα. Ο Τραμπ και οι απόψεις του, τις οποίες μάλιστα κάποιοι κωδικοποίησαν υπό τον όρο «τραμπισμός», πιστοποιεί τις βαθύτατες διεργασίες, πολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές, που συντελούνται στις ΗΠΑ. Αναμφίβολα, η «ελίτ» που κυριαρχεί στις ΗΠΑ έχει πετύχει μια «πύρρειο νίκη», επειδή ο Μπάιντεν δεν θριάμβευσε και ο Τραμπ μόνο ως χαμένος δεν μπορεί να θεωρηθεί. Ο Τραμπ ισχυροποιεί την θέση του στην λευκή Αμερική της εργατικής τάξης και των μικρομεσαίων και δείχνει να έχει στο χέρι του το Ανώτερο Δικαστήριο και την Γερουσία. Ο «τραμπισμός» συγκρότησε κι εξέφρασε πρακτικά το συντριπτικά μεγαλύτερο τμήμα της λευκής εργατικής και αγροτικής τάξης, που βλέπει την καταστροφή της να συνεχίζεται στην καρδιά της Αμερικανικής υπαίθρου, όπως και τα μικρομεσαία στρώματα. Ταυτόχρονα, εκφράζοντας την στάση «Κάντε την Αμερική μεγάλη ξανά», με την απομάκρυνση από τα πολεμικά μέτωπα (είναι χαρακτηριστικό ότι ο Τραμπ είναι ο ΜΟΝΟΣ Αμερικανός Πρόεδρος, που υπό την θητεία του δεν άρχισαν οι ΗΠΑ κανέναν πόλεμο) και με ένα αίσθημα ασφάλειας να αναδύεται στην αμερικανική κοινωνία, είναι αναμφισβήτητα ο πιο επιτυχημένος Πρόεδρος των ΗΠΑ, εδώ και πολλές δεκαετίες.

Από την άλλη πλευρά, το στρατόπεδο της παγκοσμιοποίησης, που εκφράστηκε εκλογικά από τον Μπάιντεν, δεν είχε να πει τίποτα το ουσιαστικό. «Έπαιξε» έντονα με το θέμα του κορωνοϊού –όχι προτείνοντας λύσεις, αλλά καλλιεργώντας τον φόβο- χωρίς όμως εντυπωσιακά αποτελέσματα. Το χαρακτηριστικό των εκλογών είναι ότι όλοι οι συμμετέχοντες στις εκλογές ψήφισαν υπέρ ή κατά του Τραμπ και όχι υπέρ του Μπάιντεν. Ο χλιαρός και άνευρος Μπάιντεν συγκέντρωσε πλειοψηφική υποστήριξη (πέραν όλων των μεγάλων οικονομικών ομίλων της παγκοσμιοποίησης και των ΜΜΕ) στις μεγαλουπόλεις, με ό,τι συνεπάγεται σημειολογικά αυτό. Ο Μπάιντεν βοά με την παρουσία του (αλλά και με την απουσία του, καθώς επί μήνες είχε κλειστεί σε ένα υπόγειο, για να μην προσβληθεί από τον κορωνοϊό…) ότι είναι ένας γερασμένος και (κυρίως) διεφθαρμένος πολιτικός δεινόσαυρος στην υπηρεσία ενός κολοσσού εξίσου γερασμένου-διεφθαρμένου και σαστισμένου από την προϊούσα διεθνή υποβάθμισή του και την αδυναμία του να συμφωνήσει σε έναν προσανατολισμό ανακοπής της δύσης του. Σαν «κερασάκι στην τούρτα» ήρθε η εμφανής φυσική και πνευματική αδυναμία του, σε τέτοιον βαθμό, ώστε να του προσάψουν τα χλευαστικά προσωνύμια «κοιμισμένος Τζο» και «mr. Alzheimer»…

Αντιθέτως, το στρατόπεδο Τραμπ φάνηκε πολύ πιο συμπαγές, αν και αντιμετώπισε την λυσσαλέα εχθρότητα και αισχρότητα των καναλιών, συν το ζήτημα της καταπολέμησης του κορωνοϊού. Σάρωσε, όμως τον αντίπαλό του στα ζητήματα της οικονομίας, ενώ κατάφερε και αύξησε τις ψήφους του κατά πέντε εκατομμύρια! Δηλαδή, υπήρξε αρκετά πιο ενεργός πολιτικά. Τα συμπεράσματα που βγαίνουν είναι τα εξής: α) Η κυρίαρχη δύναμη του δυτικού κόσμου είναι βαριά τραυματισμένη. Η «δημοκρατία» της αποτελεί μια χυδαιότητα, που δεν μπορεί να είναι παράδειγμα για κανέναν. Διάτρητη και σε βαθιά κρίση, δεν μπορεί να σαγηνεύσει και να εμπνεύσει κανέναν, όσο κι αν προσπαθούν γι’ αυτό γλοιωδώς οι υποτελείς της σε όλο τον κόσμο. β) Οι δημοσκοπήσεις που έδιναν όλες προβάδισμα από 8-17%(!) στον Μπάιντεν, έχοντας δημιουργήσει το κλίμα ότι επίκειται ένας εκλογικός περίπατος των Δημοκρατικών, εξευτελίστηκαν πλήρως με την παταγώδη αποτυχία τους. Είτε ήταν όλες εξαγορασμένες από την Γουόλ Στριτ, που φανατικά στήριζε τον Μπάιντεν είτε οι δημοσκόποι των ΗΠΑ έχουν χάσει τον τρόπο να κρατούν επαφή με την περίπλοκη και πολυδαίδαλη πραγματικότητα, η ουσία παραμένει η ίδια. Ο εκλεκτός της παγκοσμιοποίησης, Μπάιντεν δεν κατόρθωσε ποτέ να πείσει το μεγαλύτερο κομμάτι των φτωχοποιημένων λευκών (μικρομεσαίοι, εργατική τάξη, αγρότες) ότι θα τους προσφέρει περισσότερο οξυγόνο από όσο τους έδωσε μέχρι τώρα ο Τραμπ και απ’ όσο τους υποσχέθηκε στην περίπτωση ανανέωσης της θητείας του. Είναι πραγματικά απορίας άξιον τι θα είχε συμβεί, εάν δεν έκανε θραύση η πανδημία, δημιουργώντας τις ανάλογες δύσκολες συνθήκες στην βορειοαμερικανική οικονομία. Με μια τέτοια κατάσταση και με την συντριπτική πλειοψηφία των ΜΜΕ, των «ανθρώπων της τέχνης και του πνεύματος» κ.ο.κ. υπέρ του, ο Μπάιντεν κατόρθωσε να επικρατήσει μόνο με ένα απίστευτο κλίμα βίας και νοθείας που σε ορισμένες περιπτώσεις θύμιζε την «Λαϊκή Δημοκρατία της Αλβανίας» του Ενβέρ Χότζα. γ) Οι ΗΠΑ υπήρξαν μια αυτοκρατορία που ήταν πάντα προσανατολισμένη στην αντιμετώπιση ενός εξωτερικού εχθρού ή μιας απειλής από τα έξω. Τώρα, βλέπουμε πως η ίδια η Αμερική έχει μέσα στον οργανισμό της, στο δικό της DNA, μια φόρμουλα αυτοκαταστροφής. δ) Η πτώση-δύση των ΗΠΑ θα συνεχιστεί σε όλα τα πεδία και επίπεδα, εντός και εκτός της επικράτειάς τους. Μπορεί να παραμένουν η ισχυρότερη δύναμη του πλανήτη, βρίσκονται όμως σε ιστορική κάθοδο και κρίση. Ακολουθούν τα χνάρια, τηρουμένων των αναλογιών, της εξασθένησης τον περασμένο αιώνα της Βρετανικής Αυτοκρατορίας.

Στην Ελλάδα, οι αλαλαγμοί χαράς απ’ όλους ανεξαιρέτως τους φορείς του «Συνταγματικού τόξου» για την νίκη(;) του Μπάιντεν δεν πρέπει να μας αποπροσανατολίζουν από την πραγματική ουσία του όλου ζητήματος. Να βλέπουμε το δάσος και όχι το δέντρο. Η πολιτική των ΗΠΑ απέναντι στην Ελλάδα θα παραμείνει μια σχέση αφέντη-δούλου, ανεξαρτήτως του ποιος θα είναι Πρόεδρος, με τους εγχώριους ελληνόφωνους πολιτικάντηδες να δέχονται αδιαμαρτύρητα εντολές και να σχηματίζουν ουρές τεραστίων διαστάσεων κάθε 4η Ιουλίου στην αμερικανική πρεσβεία, για να φωτογραφηθούν με τον εκάστοτε πρέσβη των ΗΠΑ, τον «his master voice» του κυρίαρχου ενοίκου στον Λευκό Οίκο.

Η Αμερική είναι μια χώρα σε παρακμή και πτώση. Ως Έλληνες Εθνικιστές οφείλουμε οι πολιτικές μας κινήσεις να κινούνται σ’ αυτό το πλαίσιο αντίληψης της πραγματικότητας, συνεχίζοντας τον αγώνα των Προγόνων μας για Ελευθερία και Εθνική Ανεξαρτησία, ενάντια στις δεξιές και αριστερές μαριονέτες του εγχώριου ανθελληνικού συστήματος.

Γιώργος Μάστορας


Μοιραστείτε το άρθρο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης