Είναι αρκετές οι φορές εκείνες, κατά τις οποίες το «ερέθισμα» για την έμπνευση και την συγγραφή κάποιου κειμένου μπορεί να προκύψει από κάποιο συγκεκριμένο γεγονός, από μια προβληματισμένη (και όχι προβληματική) συζήτηση με ενδιαφέρουσα παρέα, από μια εσωτερική ανύψωση (που μπορεί να έρχεται από κάποια ευχάριστη προσωπική στιγμή), ή , τέλος, από μια ουσιαστική (και όχι επιδερμική) επαφή με το φυσικό περιβάλλον, που σε ωθεί σε μια ειλικρινή και γενναία κατάθεση ζωής. Αν, μάλιστα, όλα αυτά συμπέσουν, τότε αυτή η ένωση όλων των παραπάνω παραμέτρων είναι, αν μη τι άλλο, πραγματικά εντυπωσιακή…
Ο φιλελευθερισμός και η οικονομική του αντανάκλαση ο καπιταλισμός είναι κάτι πολύ παραπάνω από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Είναι, επίσης, και μια είδους ψυχική ασθένεια, η οποία μπορεί να χαρακτηρίζει ως επί το πλείστον τους διάφορους παχύδερμους χρηματανθρώπους, δυστυχώς όμως δεν αφήνει έξω από το πεδίο τής δράσης της ακόμα και τον απλό πολίτη, ανεξαρτήτως του αν αυτό συμβαίνει ενσυνείδητα ή ασυνείδητα. Πνιγμένος μέσα στις αντιφάσεις του, κατορθώνει παρόλα αυτά να επιζεί και να κυριαρχεί βασιζόμενος στην άγνοια, τον φόβο τού αύριο και την έλλειψη ουσιαστικής ενεργητικής διάθεσης. Στον φιλελευθερισμό - καπιταλισμό, λοιπόν, για κάθε κοινωνικό πρόβλημα αντιστοιχεί και ένα αντίστοιχο «φάρμακο», το οποίο φυσικά δεν χορηγείται δωρεάν, αλλά πωλείται, μέχρι να βρεθεί ένα νέο πρόβλημα και να συνεχιστεί η ίδια διαδικασία, θυμίζοντας τους στίχους ενός τραγουδιού που λένε «έχω ένα πρόβλημα για κάθε σου λύση»…
Ας έρθουμε, όμως, στο «ψητό»: Η ανταγωνιστική αντίθεση πόλης - χωριού (η οποία φυσικά υπό τις σύγχρονες συνθήκες οικονομικής ανάπτυξης συντελεί στην συντριπτική υπεροχή της πρώτης) οδηγεί στην συνεχώς αυξανόμενη αποκοπή των ανθρώπων από την Φύση, στο στοίβαγμά τους στα τσιμεντένια κλουβιά των τερατουπόλεων. Η ατελείωτη απληστία του αδηφάγου κεφαλαίου για ακόρεστο κέρδος οδηγεί σε συνεχή πτώση της αξίας της εργατικής δύναμης, με αποτέλεσμα οι εργαζόμενοι να αναγκάζονται να δουλεύουν ασταμάτητα και έτσι να εξαντλούνται σωματικά και πνευματικά. Αντί για την συμπαγή ενότητα Ανθρώπου και Φύσης, Καταγωγής και Γης, έχουμε το υποκατάστατο της «φυσιολατρίας». Αντί για μια ομαλή κοινωνική ζωή, έχουμε την αναζήτηση των τεχνιτών εγκρίσεων αδρεναλίνης μέσω των λεγομένων «extreme sports», που διαφημισμένα καταλλήλως ως «in» δραστηριότητες γίνονται ένα ακόμα στοιχείο του προωθημένου σύγχρονου «life style». Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων (που όμως επιβεβαιώνουν τον κανόνα), οι συμμετέχοντες σε αυτού του είδους τα «ακραία αθλήματα» δεν μπορούν να κατανοήσουν τι εστί ουσιαστική σύνδεση με την Φύση. Πίσω από αυτήν την κοινωνική σχιζοφρένεια του σύγχρονου κεφαλαιοκρατισμού, που οδηγεί στην αγχωτική ζωή και στο ψεύτικο όσο κι εκβιαστικό δίπολο «καθημερινές - σαββατοκύριακο», θα πρέπει να αναζητήσουμε τα βαθύτερα αίτια διαφόρων τραγωδιών, όπως π.χ. της απώλειας οκτώ νέων ανθρώπων στα φουσκωμένα νερά του Λούσιου ποταμού πριν από 16 περίπου χρόνια. Για παράδειγμα: Εάν τεθούν αυστηροί κανόνες για την λειτουργία των επιχειρήσεων εκείνων που οργανώνουν τέτοιας μορφής «τουρισμό», θα πάψουν άραγε αυτά τα γραφεία να λειτουργούν με κερδοσκοπικά κριτήρια, τα οποία επιβάλλουν την άγνοια των κινδύνων προκειμένου να μην χαθούν οι πελάτες; Όχι βέβαια, καθώς και πάλι ως «κέρδη και ζημίες» θα το μετρήσουν. Δεν θα αναβάλλουν τις «εξορμήσεις» εν ονόματι των κινδύνων, για να μην διακινδυνέψουν να χάσουν τα κέρδη τους.
Επομένως, το πρόβλημα είναι στην ρίζα του κοινωνικό (για την ακρίβεια, κοινωνικής συμπεριφοράς) και όχι θέμα νόμων και κανονισμών. Ο «άξεστος» και «βλάχος» χωριάτης, που ζει κοντά στην Φύση, έχει άμεση σύνδεση μαζί της και ξέρει και πως να της συμπεριφέρεται και πως να την σέβεται. Δεν είναι απέναντί της αλαζονικός. Δεν έχει την ανάγκη να περάσει ένα ορμητικό ποτάμι για να ξεγελάσει τον εαυτό του και να «κάνει το κομμάτι του» με υπεροπτικό ύφος στην παρέα του. Ο «καλλιεργημένος» άνθρωπος της πόλης, πνιγμένος στα άγχη, την μιζέρια και στην ανασφάλεια, αναζητά καταφύγιο σε σύντομες «αποδράσεις», τις οποίες βιώνει ψευδώς ως ελευθερία (γιατί τι άλλο από σκλαβιά είναι η ψεύτικη και εμπορικού χαρακτήρα σχέση με την Φύση;). Αποτελεί κι αυτό ένα ακόμη δείγμα της σύγχρονης ολοκληρωτικά εξαρτημένης συνείδησης, που αναζητά φθηνές ατομικές λύσεις σε κοινωνικά αδιέξοδα, από τα οποία μόνο συλλογικά και με έναν Νέο Τρόπο Ζωής μπορεί κάποιος να βγει.
Σε μια χώρα - κρατικό έκτρωμα, η οποία έχει το παγκόσμιο «προνόμιο» να συγκεντρώνει τον μισό και πλέον πληθυσμό της σε μια πόλη «χαβούζα», σε ένα πολιτικό και κοινωνικό σύστημα όπου οι ψευδαισθήσεις μιας «ενδιαφέρουσας ζωής» καλλιεργούνται εξαίσια από ένα καθεστώς, το οποίο θέλει να ελέγχει και την παραμικρή δραστηριότητα των υπηκόων του, η όποια επαφή με την Φύση, με τον Ήλιο, η σύνδεση με την Πατρώα Γη, θα είναι κι αυτή ελεγχόμενη. Κι αυτό θα συνεχίζεται εσαεί, όσο θα δεχόμαστε τα «φάρμακα» του φιλελευθερισμού - καπιταλισμού ως «γιατρικά», ενώ στην πραγματικότητα μας δηλητηριάζουν αθόρυβα αλλά ουσιαστικά, έτσι ώστε να συνεχίσουμε να «ζούμε» εξαρτημένοι και ακίνδυνοι στα γρανάζια της χρηματιστικής τους κοινωνίας. Συνεχίζοντας την προσωπική μας ολοκλήρωση, την συνδυάζουμε με τον Αγώνα μας για έναν Καινούργιο Κόσμο, δίνοντας έτσι σαφή και επεξηγηματική απάντηση στο ερώτημα «Ποια Ζωή ακολουθούμε;».
Την ΑΛΗΘΙΝΗ ΖΩΗ της Τιμής, της Ελευθερίας, της Φιλοπατρίας, της Δράσης και της άμεσης - ειλικρινούς επαφής με την Φύση και όχι την ψεύτικη «ζωή» της ατιμίας, της σκλαβιάς, της προδοσίας, της ρουτίνας και των ανούσιων «life style αποδράσεων».
Γιώργος Μάστορας
