Άρθρο του Μιχαήλ Παναγιωτόπουλου,
Αντιναυάρχου (ε.α.) ΠΝ
Έφτασαν τα Χριστούγεννα και πάλι, γιορτή χαράς, γιορτή ζωντάνιας, γιορτή ανύψωσης, πνευματικής και ελπίζω όχι σωματικής (λόγω κιλών). Γιορτάζει η Ελλάδα, γιορτάζει όλος ο κόσμος, γιορτάζουμε όλοι εμείς. Είναι η γέννηση του Θείου βρέφους μέσα στη φάτνη, είναι η αρχή της αγάπης σε όλη τη γη, η αρχή που το φως της ημέρας έρχεται και διώχνει σιγά σιγά το σκοτάδι της νύχτας για χιλιάδες χρόνια τώρα, είναι το αστέρι που λάμπει στον ουρανό και μας οδηγεί σαν τους μάγους να βρούμε το Χριστό μέσα μας. Είναι η γιορτή που θυμόμαστε πως γιορτάζαμε όταν ήμαστε παιδιά, σε μια άλλη εποχή και αυτή με τις δυσκολίες και τις χαρές της. Θα προσπαθήσω να συντονίσω τους νευρώνες μου και να θυμηθώ κομμάτια αυτής της εποχής, γύρω στο 70 που ήμουν μικρό παιδί.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο κέντρο της Αθήνας, σε ένα υπόγειο πολυκατοικίας μέσα στην υγρασία και στα όνειρα, ο πατέρας μου θυρωρός και η μητέρα μου μοδίστρα. Η βόλτα ήταν στο μικρό πάρκο πίσω από τη Βιβλιοθήκη στην Ακαδημίας ή πιο μακριά μέχρι το Ζάππειο. Όμως τα Χριστούγεννα η βόλτα ήταν στην Ομόνοια, στο Μινιόν και στον Κατράτζο όπου χάζευα με τις ώρες τις βιτρίνες τους, γεμάτες με στολίδια και παιχνίδια. Στριμωξίδι πάντα ποιος θα φτάσει μπροστά στο τζάμι να χαζέψει την υπερπαραγωγή, τα τραινάκια, τα αυτοκίνητα, τα ψεύτικα πιστόλια, αλλά και το έλκηθρο με τον Άγιο Βασίλη και τους τάρανδους τα κουτιά με τα δώρα και τόσα άλλα. Θυμάμαι ακόμη τους δύο τροχονόμους, έναν στη διασταύρωση Πατησίων με Πανεπιστημίου και έναν στο Σύνταγμα, μέσα στα στρογγυλά τους «κουβούκλια» και γύρω από αυτά ένας σωρός από δώρα.
Το τραπέζι την μέρα εκείνη ήταν γιορτινό, συνήθως μαζευόμαστε πολλοί συγγενείς και έπαιζα με τα άλλα παιδιά, τα περισσότερα ήταν ξαδέρφια μου. Το παιχνίδι που μου έφερνε ο Άγιος Βασίλης ήταν αυτό που ήθελα πολύ και του το είχα πει στην προσευχή μου, ενώ ο νονός μου μου έφερνε πολλά παιχνίδια συνήθως όμως λιγάκι σπασμένα. Αυτές είναι με λίγα λόγια οι αναμνήσεις μου από μίαν άλλη εποχή.
Σήμερα βιτρίνες να χαζέψουν τα παιδιά μας δεν έχει στο κέντρο, τις καλύπτουν με αλουμίνια, αλλά και να είχε φοβάται κανείς να περάσει νύχτα μέσα σε μια ψυχρή ερημιά που δεν ακούς ελληνικά, μόνο κάτι ξένα ακαταλαβίστικα. Πλατεία Κοτζιά και Ομόνοια (για να μην μιλήσω για την πλατεία Βάθης και τα Εξάρχεια) δεν νομίζω να αποτελούν προτίμηση για βόλτα τώρα τελευταία. Τα φώτα τα παλιά, ο στολισμός στους δρόμους υπήρχε και τότε, πιο απλός βέβαια αλλά όπως φάνηκε καλύτερος και πιο αξιόπιστος από τον τωρινό, αφού τα μεν περσινά φώτα καήκαν και για τα δε φετινά δεν έφτασαν τα τόσα λεφτά για την αγορά και την τοποθέτησή τους, ίσως και με τη συνδρομή των υπαλλήλων ηλεκτρολόγων του δήμου, και έτσι τοποθετήθηκαν μόνον στη μισή Πανεπιστημίου.
Τα φώτα αυτά τα μισά, τα βλέπουμε βέβαια μόνο μέσα από το αυτοκίνητο γυρνώντας από τη δουλεία, γιατί με την «άρτια» διαχείριση για τη αντιμετώπιση της «πανδημίας», ούτε βόλτα μπορεί να κάνει κάποιος, άσκοπα έστω, για να νιώσει μια στιγμή ανεμελιάς, ούτε στην εκκλησία βέβαια να ανάψει εύκολα κεράκι και να προσευχηθεί, ούτε να μαζευτεί το σόι μπορεί για να μην κολλήσουν, ούτε μετά τις 10 μπορεί να περιφέρεται κανείς, αφού θα τον πιάσει το Drone που θα χρησιμοποιηθεί από την ΕΛΑΣ σύμφωνα με τα δημοσιεύματα και θα φάει πρόστιμο σχεδόν όσο ο μισθός του. Αυτή η αλλοπρόσαλλη κατάσταση ελπίζω να τελειώσει γρήγορα και ομαλά.
Δεν θέλησα τέτοιες ημέρες να κάνω κάποια ανάλυση στα θέματα που υπάρχουν ή που «κρύπτονται εντέχνως». Ο κόσμος είναι κουρασμένος με αυτήν την κατάσταση των μέτρων και θέλει πάνω από όλα να ελπίζει σε καλύτερες ημέρες. Οι Έλληνες για την Πατρίδα με το πρόγραμμα και τις θέσεις τους έχουν πρώτη προτεραιότητα τον Έλληνα πολίτη με όλα τα δικαιώματά του και σέβονται την ελευθερία και την ψυχική του υγεία. Θέλουμε τις γιορτές όπως ήταν και όπως πρέπει να είναι, γιορτές χαράς, πίστης και ελπίδας. Γιορτές που ερχόμαστε κοντά, που σμίγει η οικογένεια χωρίς τον φόβο του εισαγγελέα. Γιορτές που πηγαίνουμε άφοβα στην εκκλησία και παρακολουθούμε την Θεία Λειτουργία, τηρώντας πάντα μέτρα ασφαλείας. Γιορτές που θαυμάζουμε με ασφάλεια το στολισμό της πόλης. Γιορτές που έχουμε την οικονομική άνεση να κάνουμε κάποια μικροέξοδα παραπάνω, γιατί είναι Χριστούγεννα και πρέπει να νιώσουμε λίγο χαρούμενοι, να ζεσταθούμε με την ελπίδα της αγάπης που φέρνει το θείο βρέφος και της προσμονής για καλύτερες ημέρες που βλέπουμε ότι σύντομα έρχονται. Χρόνια πολλά σε όλους, καλά Χριστούγεννα, με υγεία και δύναμη και πάντα με ψηλά το κεφάλι.
