Τόσο οι γεωπολιτικοί αναδασμοί όσο και ο οικονομικός πόλεμος μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων έχουν τροφοδοτήσει μια έντονη σκανδαλολογία, με όλες τις ενδείξεις να δείχνουν ότι είτε έχει αρχίσει μια αντίστροφη μέτρηση για την κυβέρνηση Μητσοτάκη, είτε περνάει την πιο δύσκολη περίοδο τής κυβερνητικής θητείας της.
Το περιβάλλον τού Μαξίμου δοκιμάζεται από «αποκαλύψεις», από μαρτυρίες, από δημοσιεύματα και σκάνδαλα. Αυτό που έρχεται στην επιφάνεια είναι ένα οργανωμένο παρακράτος, καθώς και ειδικοί μηχανισμοί ελέγχου και επηρεασμού για αποφάσεις και ρυθμίσεις, που όλες τους περνούν μέσα από έναν ασφυκτικό έλεγχο τής κυβέρνησης. Η υπαγωγή τής ΕΥΠ προσωπικά στον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, όπως και η ανάθεση στον ανιψιό του Γρηγόρη Δημητριάδη όλων των κρίσιμων επαφών, οδήγησε (όταν έγιναν οι αποκαλύψεις) σε «κάψιμο» τού ανιψιού. Όλοι όμως γνώριζαν ότι ιθύνων νους ήταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός.
Τότε ήταν που τέθηκαν σε κίνηση οι μηχανισμοί για να καταστραφούν όλα τα στοιχεία που μπορεί να περιέπλεκαν την θέση τού Μαξίμου, χωρίς όμως, εδώ και δύο μήνες, να έχει κοπάσει το ζήτημα των υποκλοπών και των παρακολουθήσεων. Αυτό εξελίσσεται σε μηχανισμό μόχλευσης εξελίξεων και διευθετήσεων, αλλά μπορεί να οδηγήσει και σε επιτάχυνση πολιτικών εξελίξεων. Σε πολλούς τομείς στο κυβερνητικό στρατόπεδο επικρατεί αναβρασμός και δυσφορία με το περιβάλλον Μητσοτάκη, το οποίο με μια φυγή προς τα εμπρός, του τύπου «δεν μασάμε», προσπαθεί να κερδίσει λίγο χρόνο και να οδηγήσει σε όσο το δυνατόν περισσότερες διευθετήσεις με τα θιγόμενα συμφέροντα των μέχρι πρότινος(;) υποστηρικτών του.
Ο Μητσοτάκης κινείται «επιθετικά» (έστω και για λόγους εντυπώσεων) επειδή νιώθει ότι «τον παίρνει» να κινηθεί έτσι, αφού έχει στο κοινοβούλιο μια αναιμική και ανύπαρκτη αντιπολίτευση: Ο Ανδρουλάκης είναι αυτό που είναι (δηλαδή τίποτα), ενώ ο Τσίπρας αντιμετωπίζει έντονα το πρόβλημα γενικής αναξιοπιστίας που τον περιβάλλει από την διακυβέρνηση που άσκησε. Σε όλα τα κρίσιμα και θεσμικά ζητήματα (π.χ. όλη τη νομοθεσία της Ευρωζώνης, όλα τα θέματα γενικού προσανατολισμού τού ΝΑΤΟ, τον πόλεμο στην Ουκρανία, την οικονομική διάρθρωση και τον επιχειρηματικό κόσμο της Χώρας κ.λπ.) δεν υπάρχουν, επί της ουσίας, διαφορές. Και τα τρία αυτά συστημικά κόμματα ψηφίζουν από κοινού. Όποιος παρατηρήσει τι ψηφίζουν π.χ. οι ευρωβουλευτές τους στο ευρωκοινοβούλιο, θα δει ότι αυτά που υποστηρίζουμε αποτελούν 100% πραγματικότητα. Στο εγχώριο κοινοβούλιο παίζεται κάθε τόσο μια παράσταση αψιμαχιών (χωρίς αληθινό ενδιαφέρον), και μετά επιρρίπτεται κάπως η ευθύνη στην ΝΔ και κρατούνται αντιπολιτευτικές αποστάσεις άνευ ουσίας.
Δυο μεγάλα θέματα, αυτό της ακρίβειας και αυτό των «κόκκινων δανείων», αντιμετωπίστηκαν από την αντιπολίτευση εντελώς υποτονικά, σαν να αφήνονταν η κυβέρνηση να ξεγλιστρήσει από μια δύσκολη και στριμωγμένη κατάσταση. Δεν έγινε καμία προσπάθεια να ξεσηκωθεί ένα μεγάλο λαϊκό ρεύμα αποτροπής τής κοροϊδίας και της ιλιγγιώδης εκτόξευσης των τιμών. Δεν έγινε τίποτα σοβαρό για να κοστίσει πολύ ακριβά το σκάνδαλο Πάτση και η μεγάλη ληστεία που γίνεται (με συνενοχή όλου του συστημικού πολιτικού κόσμου) μέσω της πώλησης των «κόκκινων δανείων» στα funds.
Ακόμα και το θέμα τού παρακράτους παρακολουθήσεων δεν τίθεται με σαφείς όρους πολιτικής αιχμών και ξεκάθαρου, όσο και άμεσου, αντικυβερνητικού περιεχομένου. Αντίθετα, λες και υπάρχει μια προσπάθεια «προσαρμογής» για όσα έρχονται, και ιδιαίτερα την προετοιμασία για κυβερνητικά σχήματα συνεργασίας, διεργασίες που έχουν ήδη ξεκινήσει με ιδιαίτερα «μασάζ» κομματικών μηχανισμών και κοινής γνώμης.
Πολλοί ισχυρίζονται ότι ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για τις υποκλοπές και τα στοιχεία που έρχονται στην επιφάνεια, και ότι το κύριο ζήτημα που τον απασχολεί είναι η οικονομική ένδεια. Τα ψίχουλα των «επιδομάτων» δεν μπορούν να εξισορροπήσουν την κατάσταση, με τους Έλληνες να έχουν επίγνωση ότι τα εμπορικά καρτέλ και τα χρηματιστήρια ενέργειας κάνουν χρυσές δουλειές σε βάρος τού λαϊκού εισοδήματος. Προσθέστε σ’ αυτά και την «νόμιμη» κλεψιά των «κόκκινων δανείων» προς τα funds (σκάνδαλο που δεν καταπίνεται, και θίγει ακόμα και ευρύτατα ακροατήρια της ΝΔ). Όλα τα παραπάνω μπορούν να εξηγήσουν μια αρνητική αλλαγή τής συμπεριφοράς τού Λαού απέναντι στην κυβέρνηση, ταυτόχρονα όμως θα οδηγήσουν σε αλλαγή τακτικής και μεταμφιέσεις σε πολιτικό επίπεδο, με τους τόνους να ανεβαίνουν.
Παραμένει όμως ως σημαντικό-καίριο ζήτημα το ότι λείπει η φωνή, λείπει η αιχμή, λείπουν οι στόχοι, λείπει η ουσία. Λείπει η διάσταση «Εθνικό-Λαϊκό Κίνημα», που συγκροτείται γύρω από άμεσους και απώτερους στόχους. Να θυμίσουμε ορισμένα χαρακτηριστικά παραδείγματα:
α) Το 1988, όταν το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου προσπάθησε μέσω της Τράπεζας Κρήτης και του απατεώνα Κοσκωτά να στήσει τα «νέα τζάκια», οδήγησε 5 εκδότες του Τύπου να συνασπιστούν και να οδηγήσουν την κούρσα τής «κάθαρσης», της πτώσης τής κυβέρνησης, της δημιουργίας των συγκυβερνήσεων -πρώτα ανάμεσα σε ΝΔ και Συνασπισμό και μετά με την τριάδα ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-Συνασπισμός (1989-1990). Έπειτα οδηγηθήκαμε στην κυβέρνηση Κωνσταντίνου Μητσοτάκη μέσα από την «μεταγραφή» ενός βουλευτή από την ΔΗΑΝΑ. Πότε όμως έπεσε η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη; Όταν επιχείρησε να πουλήσει τον ΟΤΕ σε ιαπωνικά συμφέροντα. Τότε ξέσπασε ανταρσία εντός της ΝΔ από «τμήματα» που είχε δημιουργήσει ο Κόκκαλης (ως αποκλειστικός προμηθευτής τού Δημοσίου), δημιουργήθηκε η Πολιτική Άνοιξη του Σαμαρά και επιστρατεύθηκε ένας βουλευτής από το Κιλκίς (Συμπιλίδης) για να πέσει τελικά η κυβέρνηση Μητσοτάκη.
β) Τις εκλογές του 1993 τις κέρδισε το ΠΑΣΟΚ, που σύντομα κυριαρχήθηκε από τον λεγόμενο «Σημιτισμό» (ο οποίος συνεχίζει μέχρι τώρα να τροφοδοτεί με επίλεκτα στελέχη του και την ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ) ως βασική δύναμη τού «εκσυγχρονισμού» στην Χώρα μας, σε μια κίβδηλη «χρυσή εποχή» που δεν κράτησε πολύ (Ευρώ, Ολυμπιάδα 2004, βαλκανική εξόρμηση κ.λπ.). Λίγο αργότερα θα ερχόταν η οικονομική κρίση τού 2008, ο ερχομός τού ΔΝΤ το 2010 και τα επακόλουθα εθνοκτόνα μνημόνια, με τις αναταράξεις που αυτά επέφεραν σε όλους τούς τομείς.
Αυτές οι υπενθυμίσεις γίνονται έχοντας ως πεποίθηση ότι ο λαϊκός παράγοντας έχει αναμφισβήτητα σημαντικό ρόλο, με αυτό να είναι αποδεδειγμένο και στην πολύ πρόσφατη πολιτική ιστορία του Τόπου. Όμως, την ίδια στιγμή, υπάρχουν οι δυνατότητες χειρισμού και ενσωμάτωσης τού λαϊκού παράγοντα και τής λαϊκής οργής σε ανώδυνα ή εκτονωτικά κανάλια. Αν βάθαινε, έστω και λίγο, η ουσιαστική πολιτικοποίηση τού Λαού, κι αν τίθονταν εναλλακτικοί πολιτικοί στόχοι, οι επιχειρήσεις ενσωμάτωσης δεν θα πέρναγαν τόσο εύκολα.
Όλα αυτά φυσικά καθορίζουν πιο σύνθετα και πιο ουσιαστικά καθήκοντα για το πιο Συνειδητοποιημένο κομμάτι τού Ελληνικού Λαού, τους Εθνικιστές. Αποτελεί, λοιπόν, Υποχρέωση των Ελλήνων Εθνικιστών η συνεχής προσπάθεια για την εποικοδομητική ενσωμάτωση τής λαϊκής διαμαρτυρίας σε ένα Στέρεο-Συμπαγές Πολιτικό Σχήμα, το οποίο δεν θα αποτελεί σε καμία περίπτωση μια ευκαιριακή εκλογική πρόταση, αλλά τον Ενωτικό Φορέα, ο οποίος με Επιμονή και Υπομονή θα δώσει τον Αγώνα τον Καλό για την Απελευθέρωση τής Πατρίδας και του Λαού.
Γιώργος Μάστορας
